Dag 28 - Maui - Road to Hana

Potverdikkie, is zomaar de alllllllerlaatste volle dag op dit prachtige eiland aangebroken. Daarom zijn we er vroeg bij, we hebben veel op de planning staan. Eerst zeggen we nog even gedag tegen Harry, Corry & Kathy, want zij vertrekken vanmiddag. En hoewel ze op zich wel weer zin hebben om thuis te zijn, vinden ze het niets om weg te gaan en zien ze op tegen de terugreis. Gelukkig hebben wij tot morgen uitstel.

Voor het ontbijt rijden we naar Kamaole Sands, waar we het veelbesproken ontbijt bij onze vrienden gaan nuttigen. Vers fruit, smoothies..,. een goede bodem voor de task van vandaag: The road to Hana.

Met twee cabrio's gaan we op weg. We rijden over de snelweg die dwars over midden van het eiland, tussen de twee hoge bergen doorloopt. Bij Kahului hebben we een beetje moeite om de weg te vinden, maar al snel komen we op de goede weg. De weg naar de Road to Hana.

Je kunt je afvragen; waarom zou je een stuk gaan rijden, om vervolgens nog een stuk over een weg te gaan rijden, en dan weer terug... nou, lees dan nog even verder.

De eerste stop is al snel, bij Hookipa Lookout. Daar kunnen we vanaf een klif de surfers zien die hun leven wagen op de hoge golven bij Hookipa Beach. En surfen kunnen ze! Terwijl wij gisteren dachten dat de hoge golven op Big Beach niet erger konden, laten de surfdudes nu wel even zien dat wij slechts mietjes zijn. Het is een beetje miezerig, dus na een kort gratis surf-showtje, vervolgen we onze weg.

Al snel worden de dorpjes vervangen voor groen, veel groen, en een diepblauwe zee aan de andere kant. Het is een beetje gek weer, soms regent het, soms schijnt de zon, dus we laten de kap van de cabrio's lekker dicht. Na bocht nummer zoveel, parkeren we de auto en gaan op zoek daar de Twin Falls. Het zonnetje schijnt weer en we lopen lekker over het pad dat ons naar de watervallen moet brengen. Langs de kant staan de mooiste bomen en planten(bamboe, bananenplanten) en we blijven maar foto's maken. We nemen nog een alternatieve route langs de rivier en zien daar zowaar ananassen in het wild groeien!

Op een gegeven moment is er een klein issue met de weg naar de waterval toe, want er stroomt een ware rivier dwars over de weg heen. Er hangt nog een bordje waarop staat dat Flash Floods op ieder moment van de dag kunnen voorkomen. Maar goed, het water staat gewoon een beetje hoog vanwege de regenval van vannacht, toch? Een beetje aarzelend en wankelend steken we hand in hand de rivier over. Tot onze kuiten in het water en de stroming is flink, dus je moet echt uitkijken dat je niet op je gezichtje gaat.

Eenmaal veilig aan de overkant zoeken we verder naar de watervallen waar we voor komen. We komen op een smal pad met aan het eind een soort balanceerrandje waar water over heen stroomt. Het ziet er heel glibberig uit en een deel van ons twijfelt of we het wel moeten doen. Maar dan begint het te regenen... en die regen verandert al snel in een soort regendouche, want binnen een minuut zijn we doorweekt. We hollen terug (want met een hoosbui een glibberig randje oversteken....) ook bedenken we dat het misschien wel verstandig is om het riviertje weer over te steken, voordat we niet meer terug kunnen. Daar aangekomen, lijkt die conclusie wat aan de late kant, want het water kolkt een stuk woester dan daarnet. Maar we zijn toch al nat, en dat het water dan nu tot boven onze knietjes komt, maakt dan ook niet meer uit. Elkaar maar weer even goed vastgehouden, want de stroming was nu wel heel sterk. Toch al zeiknat, doen we niet eens meer een poging om naar de auto te rennen, en als we daar aankomen, schijnt de zon weer.

Op de parkeerplaats, in front of alle andere toeristen, kleden we ons lekker uit, en beginnen allemaal theatraal onze kleren uit te wringen. We proberen het nog een beetje te drogen in de zon, maar we willen ook wel weer verder. Dus met wat provisorische droge kledingstukken stappen we weer in de auto.

Bij een van de vele bruggetjes op deze weg, stoppen we, omdat hier dan wel een waterval te zien moet zijn. Maar je moet er een stukje door de jungle voor klauteren. Dus de mannen, Cath & Carlijn wagen 't er op, en de drie overgebleven dames blijven bij de auto...

Helaas zonder autosleutel, want ook het setje droge kleren wordt natgeregend door een spontane hoosbui. Ook de jungle-bedwingers komen druipend tussen de bomen tevoorschijn. Maar ze hebben wel een waterval gezien.

We rijden verder over de mooie Road to Hana, inmiddels hebben we alleen nog maar droge handdoeken en sarongs, dus het moet er vrij bijzonder uitgezien hebben, toen we stopten bij Uncle Harry's voor iets te eten. Gewoon een schuurtje met wat soep en wat oppiep-eten, maar heel erg welkom nu we allemaal koud (hoe krijg je het voor elkaar op Maui) en nat zijn.

We besluiten op zoek te gaan naar de zogenaamde black beaches. We vinden er eentje, maar daar doen we alleen een stiekem plasje achter de auto. Gelukkig vinden we de weg naar Wai‘anapanapa State Park, een van de mooiste plekken op Maui, wat ons betreft. Een prachtig contrast met het helderblauwe water, witte schuimkoppen, het groen en de zwarte vulkanische rotspartijen met blowholes, die we natuurljk allemaal erg interessant vinden. We lopen een beetje rond, en vinden een echt zwart strand(je). De zee is alleen vrij woest, dus je moet uitkijken dat je niet verrast wordt door een golf.

Ralph, Mark en Carlijn gaan op onderzoek uit, en die zien we vanaf het zwarte strandje ineens bovenop een rots hoog boven de zee te voorschijn komen. Maar terwijl ze daar van het uitzicht genieten spat er een enorme golf tegen de rots op, met het gevolg dat ze voor de derde keer die dag helemaal nat worden. Gelukkig duiken ze nog wel op tijd weg om de camera's te beschermen. :-D

We besluiten niet verder naar Hana te rijden, omdat het nog een flink eind terug is, en iedereen een beetje koud en moe is. Ralph, Lau, Harmke en Mark besluiten de kap van de auto te halen, omdat de zon nu lekker begint te schijnen. Het is een gokje, maar we komen gelukkig helemaal droog over, en zo hebben we nog veel meer van the Road to Hana kunnen zien, horen en ruiken.

We rijden met Harmke en Mark weer terug naar Kihei (waar geen spatje regen gevallen lijkt te zijn, het zijn echt twee werelden, de Zuid-en de Noordkant van Maui). De anderen gaan nog even shoppen.

Op het balkon van onze kamer in het Maui Coast Hotel genieten we nog even van onze allerlaatste zonsondergang op dit fijne eiland. Dan gaan we snel douchen en met het shuttlebusje van het hotel worden we naar het befaamd Steakhouse Fat Daddy's gebracht. Helaas is het een beetje een teleurstelling voor Ralph, want ze hebben geen patat.

Harmke en Mark brengen ons terug naar het hotel, waar we al een klein beetje onze koffers reorganizen. Morgen gaan we alweer weg... en dat vinden we helemaal niet leuk...

Dag 27 - Maui als meneer en mevrouw De Leeuw

En dan wordt je dus wakker al getrouwd stel. Meneer en mevrouw de Leeuw. Het is wat! Ralph is eigenlijk nog iets vroeger wakker dan zijn kersverse vrouw, en doet nog even keurig aan Dodenherdenking. Want het is 8 uur (20:00 op 4 mei in Nederland). Ook op Maui vergeet je je roots niet.

Om half 9 wordt er op de deur geklopt; Champagne van het hotel! Alstublieft! Maar ja, champagne op een lege maag, da's over het algemeen niet zo'n verstandig idee, dus zoeken we iets lekkers uit en bestellen we roomservice. Als snel staan de Maui Island Pancakes, fruitsalade, jus d'orange en koffie op 't gigantische bed en kunnen we lekker dippen en smullen.

We laten bij nader inzien de champagne maar helemaal staan, omdat we vandaag nog het een en ander moeten doen, en we toch nog wat van het eiland willen zien. De hele dag in bed blijven zou doodzonde zijn. Vooral omdat het er buiten zonder uitzondering strakblauw en zonnig uitziet.

Nadat Lau vier keer d'r haar heeft gewassen om de haarlak eruit te krijgen en we alle trouwpapieren bij elkaar hebben gezocht, vragen we bij het hotel of het Maui Coast-busje ons even naar het restaurant kan brengen. Dan kunnen we de auto oppikken (leer is best heet als het een tijdje in de zon heeft gestaan) en de papieren op de bus doen bij het postkantoor. De papieren moeten namelijk naar Honululu (op Ohau) gestuurd worden, om daar een handtekening en een stempel te krijgen van een belangrijke meneer of mevrouw aan het State Department of Health. Dan worden de papieren naar Nederland gestuurd, en dan kunnen we het ook daar legaal maken. Gedoetje... maar dat geeft helemaal niets.

Iets verderop stoppen we nog even bij een marktje om te kijken naar een leuk trouwsouvernirtje, iets in de trant van een authentiek Mauiaans handwerk-naambordje-dingetje. Maar we vinden niets leuks, dus kopen we nog maar wat cadeautjes voor de mensen thuis.

Tegenover Café 'O Lei schijnt een briljante koffie/smoothie-bar te zitten, dus die moeten we nog even uitproberen, en dat doen we dan ook. We hebben nu ECHT vakantie op Maui. We hoeven niets meer. Heerlijk. Bij de winkeltjes bij het smoothiebarretje (inderdaad een aanrader) komen we Rob en Annemieke tegen, die lekker aan het shoppen zijn. Later blijkt dat Harry, Corry en Kathy hen ook zijn tegengekomen. Hoe klein is Maui eigenlijk? Net een dorp!

We gaan terug naar het hotel en bellen onze vriendjes waar ze uithangen. Ze zijn neergestreken op Big Beach en het is er fantastisch. We twijfelen geen moment en graaien als volleerde strandgangers onze zut bij elkaar en cruizen naar Big Beach. Het ligt een stukje verder dan 'ons trouwstrand', maar we komen er wel langs, dus we zwaaien er nog even gezellig naar.

Bij Big Beach lijkt het erg druk met auto's, maar eenmaal op het strand blijkt het zo uitgestrekt, dat we daar helemaal geen last van hebben. En het klopt, het is inderdaad fantastisch. De zee is hier zo blauw en het strand is zo wit... zucht. We vinden onze vriendjes al snel. Een stel zijn verderop bij de rotsen aan het snorkelen, de rest ligt te chillen in de zon.

We spotten de bodyboards die ze in hun appartement hebben gevonden, en duiken ermee het superblauwe water in. Heeerrrrlijk!

De zee wordt hier vrij snel diep, wat ook betekent dat de golven ook een stukje hoger zijn dan gewend. Dus terwijl we dapper op onze surfbordjes over de golven proberen te peddelen, worden we genadeloos op het zand gesmeten. En eigenlijk is dat alleen maar heel indrukwekkend en grappig.
Na als een stel kleuters gillend een tijdje in de golven te hebben doorgebracht, krijgen we honger en scoren de mannen burrito's bij de burrito-kar aan het strand. Lekker kanen op het strand in de zon. Dit is nog zo'n perfect dagje. Heel anders, maar wel fantastisch.

We gaan even saampjes aan de branding zitten om dit allemaal even te beseffen. Eigenlijk willen we hier niet meer weg. Maar terwijl we plannen maken om hier voorgoed te gaan wonen, geeft Mark hilarisch een soort van surfshowtje weg, wat we op de gevoelige plaat leggen.

Na al dat gegein is het tijd voor de allerbelangrijkste missie van deze vakantie: het vinden van Secret Secret Beach. Dit strand is zo geheim, dat het zelfs twee keer secret is! Al in Nederland hebben we ons hier over verbaasd en we zijn vastbesloten het strand te vinden. Inmiddels hebben we her en der op Maui wat info ingewonnen over Secret Secret Beach, dus vandaag gaat het er van komen.

Onderweg daar naartoe stoppen we nog even bij een kraampje waar ze kokosnoten en annanas verkopen. Maar er zit daar wel zo'n grote, dikke hawaiiaanse vrouw met een hakbijl de kokosnoten doormidden te choppen, dat we er een beetje bang van worden. Daarom laten we ons massaal afzetten voor 10 dollar per kokosnoot. Maar het is wel lekker verfrissend!

Vlakbij Secret Secret Beach zetten we de auto's aan de kant en lopen via een ander strand, bosjes met enge spinnen en rotsen naar het strand waar we het al maanden over hebben. Maar als we de rotsen afklauteren wordt het ons al snel duidelijk waarom het Secret Secret is... het is een piemelstrand! Ook op Maui is er ruimte voor naturisten.

Totaal uitgelaten over het feit dat we het ein-de-lijk gevonden hebben waren we daar een beetje misplaatst natuurlijk. Dus eventjes snel wat foto's gemaakt, en daarna snel weer weg. Overigens is kun je ook gewoon trouwen op een blote billen-strand, want er stond op een gegeven moment een meneer in een pak met een violist ernaast. Op onze weg terug kwamen we zijn bruid tegen, die dus net als wij over de rotsen moest klauteren. Dat ging gisteren toch iets gemakkelijker bij ons!

We rijden allemaal naar onze 'huisjes' waar we ons opfrissen voor een diner op uitnodiging van Rob en Annemieke. Het is een bijzonder restaurant, want ze hebben geen vergunning voor alcohol, daarom worden er bij de dichtstbijzijnde supermarkt wijntjes en biertjes gekocht! Gezellig op een binnenplaatsje hebben we ons laatste gezamenlijke maal, want morgen gaan Harry, Corry & Kathy er van door.

Toch wordt het geen latertje, want iedereen is moe van de afgelopen dagen en gaat lekker bijtijds naar bed! Bovendien staat morgen voor ons de Road to Hana op het menu!

Dag 26 - Trouwen op Maui

Na een onrustig nachtje bij een 'vreemde' in bed, staat Lau al om 7 uur naast d'r bedje. Zachtjes neemt ze een douche, om Kathy niet wakker te maken. Daarna kijkt ze een beetje naar het Hawaii Scenic Channel kijken. Om alvast in de stemming te komen voor nog meer mooie plaatjes vandaag.

Om kwart voor negen zijn Corry en Kathy klaar om samen met Lau naar de Nail Bar te gaan. Daar gaan alle dames vandaag hun nagels laten doen! We halen Annemieke op, en na een ontbijtje van de ABC market, lopen we met koffie richting de nagelsalon, 2 bloks verderop.
De andere meiden zijn al bij de studio. Hoewel Carlijn had gereserveerd, schrikken ze toch van 8 vrouwen die mooie hand- en teennagels willen. Maar goed, iedereen word in een massagestoel gehesen en of op een krukje gezet en er kan begonnen worden.

Druk wordt er geknipt, geveild, geplakt, gekwast, gelakt, gemasseerd, geschuurd. We zien tools die we nog nooit gezien hadden, en het maken van de acrylnagels van sommige meiden is een kunst op zich.

Omdat het een beladen dag is, zitten de eerste tranen er rond een uurtje of tien al wel op, als Carlijn zien wat de nagelmevrouw met haar grote teen heeft gedaan. Een mooi bloemetje! Ze moet er spontaan van huilen, en moeders doet lekker mee...

Na dik drie uur, heeft iedereen een uitgebreide pedicure gehad.; is van al zijn eelt af, heeft koude benen van het speciale verzorgende masker wat ze op de beentjes smeerden, en de nageltjes zitten mooi in de lak. Allemaal versierd met bloemetjes en een mooie french manicure. Ook de handjes zien er weer piekfijn uit. Lau heeft voor de handigheid een hartje laten schilderen op haar ringvinger, dan kan Ralph zich straks niet vergissen.

We zijn klaar om lekker te gaan lunchen.

Ondertussen dacht Ralph relaxed op te kunnen staan, als ineens om kwart voor negen Maarten en Mark al voor zijn deur staan. Ralph stond onder de douche dus die moest in zijn handdoekje open doen. Na een aankleedsessie en een snelle boterham met pindakaas, gingen de mannen de auto wassen. Want die moest natuurlijk ook mooi uitzien voor de bruiloft. Na een zoektocht, vonden ze bij Kamaole Sands een wasstraat. Even het autootje afspuiten, en naar het zwembad maar weer!

Na een tijdje voegt ook Rob zich bij het groepje mannen, en ze halen een lekker bak koffie. Althans... een enorme kop met slappe vieze bocht. Maar... ze hadden mazzel volgens de mevrouw van de poolbar; straks ging ze verse zetten, en een refill was gratis! Kortom, bedankt voor de oude koffie!

Ook Harry komt even lekker luieren in de jacuzzi en in het zwembad, maar om half twaalf is het tijd om snel om te kleden, want er moet geluncht worden.

Als de dames haast high van alle nagellakluchtjes de salon uit komen rollen, zitten de heren al in het restaurant. Het is de eerste keer dat Ralph en Lau elkaar zien, dus dat is wel eventjes bijzonder (nog nét geen traantjes). Lau heeft speciale slippers gekregen, zodat d'r teennagels goed kunnen drogen, maar op de trap naar Café O'Lei, breekt er al eentje. Gelukkig heeft Ralph haar echte slippers meegenomen.

We hebben een lange tafel met zijn dertienen, en kiezen allemaal iets lekkers uit, nadat de heren d

e nagels van de dames uitgebreid hebben moeten inspecteren. Het is een beetje een gek sfeertje, iedereen is een beetje stil vandaag... toch een beetje emotioneel iedereen? Aan Ralph en Lau wordt gevraagd of ze zenuwachtig zijn, maar nee... Ook niet omdat de trouwmevrouw net heeft gebeld, of we haar met spoed terug kunnen bellen. Maar dat doen we wel na het eten.

Na het eten en de overheeeeeerlijke Lavoflows, die iedereen zonder uitzondering kies, is het bijna half 2, en nemen we afscheid van elkaar. Om 4 uur begint het GROTE SPANNENDE TROUWGEBEUREN, dus iedereen heeft nog even om lekker te tutten.

Ralph en Lau gaan tot de make-up en haarmevrouw komt, nog de laatste dingen regelen. Welke papieren moeten mee, we bellen nog even met Judy, onder ambtenaar van de Burgerlijke Stand, om de ceremonie door te spreken, en we regelen met het restaurant dat ze 's avonds de taxi's voor ons regelen. Check, dubbel check! Nu kunnen we echt genieten!

Stipt om half 3 wordt er op de deur geklopt. Het is Reiko, een Japanse dame die Lau een even gaat opfluffen voor d'r grote dag. Maar omdat Ralph dat natuurlijk niet mag zien, neemt Lau Reiko mee naar de kamer van Kathy. Een enorme rolkoffer wordt de kamer ingetrokken en daar komen weer twee enorme gereedschapskisten uit. Ze zitten vol met haar en make-up-spullen.

Omdat Lau natuurlijk geen proefkapsel heeft kunnen doen, mag ze een kapsel uitkiezen uit het plaatjesboek van Reiko. Er staan de mooiste dingen in, en eigenlijk is het heel lastig kiezen; want Lau heeft haar jurk alleen maar gepast met los haar. Kan het dan wel omhoog? Uiteindelijk kiest ze voor een middenweg, en Reiko en moeders zijn het helemaal eens met die keuze. Ook over de make-up zijn we het snel eens. Niet te zwaar!

Na een zogenaamde 'voor-foto' gaat Reiko aan de slag. Het is een stil vrouwtje, maar ze verstaat d;r vak wel. Ze heeft grote prijzen gewonnen op het gebied van bruidstyling. Ze is zelfs de beste van Maui en de op 3 na beste van Hawaii. Nou, dat is toch mooi meegenomen, zo effetjes via via, over internet. Reike vertelt dat ze dit is gaan doen omdat ze eerst weddingplanner was en soms bruidjes zag waarvan ze dacht 'ach gut'! Dat kon ze beter, dacht ze. En dat kon ze ook!

Harry vindt het allemaal wel interessant wat er allemaal voor kwastjes en tangetjes en speldjes er uit die koffers komen, en gaat er dus even gezellig naast ziten.

Na anderhalf uur krullen, opsteken, opmaken en haarsprayen, is het klaar. Er wordt een 'na-foto' gemaakt, voor in Reiko d'r plaatjesboek, want het is schijnbaar goed gelukt. Als Lau zichzelf dan eindelijk in de spiegel kan zien, is ze dan ook erg tevreden. Heel anders dan normaal, dus even wennen, maar wel heel mooi.

Terwijl Lau zich in d'r Bruisgebeuren hijst, krijgt Kathy ook een bloemetje in d'r haar. Net als ze weg wilt gaan, is Lau klaar. Jep, goedgekeurd door Reiko en de rest van de familie. Lau vind het zelf wel even een beetje te veel van het goede. Want zo zit je in je zomerjurkje met je vlassige strandharen, nog geen twee uur later ben je van top tot teen gekapt, gemanicuurd, gemaquileerd, en hangt er een prachtige trouwjurk om je lijf. Maar het went snel, je trouwt maar een keer, dus je moet er van genieten... en nu is het dus afwachten wat Ralph er van vindt.

Ralph beleeft ondertussen een relaxte anderhalf uur. Hij past zijn trouwpakkie; jep, zit als gegoten. En gaan daarna op z'n gemak wat nummertjes op zijn nieuwe Ipod zetten. Dat is namelijk leuk voor straks in de auto naar het trouwstrand.

Daarna een frisse douche (het is toch nog steeds 28 graden, zweten!!) om uiteindelijk het trouwpak maar weer aan te trekken. Ralph belt nog even naar de kamer van de Slotjes om te vragen waar zijn moeder uithangt. Die is even kijken bij Lau, maar al snel komt ze naar haar zoon om te checken of alles wel goed gaat met het trouwpakkie en de zenuwen. En dat is beide het geval.

Annemieke piept er nog even tussenuit om Laura eventjes te helpen, maar als snel gaan vaders en moeders De Leeuw, Ralph ophalen (hand in hand met mams) om gezellig met hem mee te gaan naar Spices, het restaurant van het hotel waar onze vriendjes en vriendinnetjes zich inmiddels ook al verzameld hebben.

Als Ralph binnenkomt zit iedereen er behoorlijk zenuwachtig bij met zijn cocktail, maar er wordt nog wel flink oeh en ahh geroepen over Ralph zijn trouwoutfit. Een mooie grijze broek, met een roze overhemd, bruine riem en bruine schoenen. Wauwie!!

Het zenuwslopende wachten op de bruid kan beginnen... maar die zenuwen worden niet al te erg op de proef gesteld. Eigenlijk is de bruidegom best relaxed, maar wel heeeel nieuwsgierig!

Ondertussen heeft Lau ook d'r oorbelletjes, kettinkje en armband (met bedeltjes van al haar vriendinnetjes) omgehangen, slippertjes aangetrokken, dus het kan allemaal gaan beginnen!! Nog even een rare zussenfoto, en dan gaat de hele familie Slot, op weg naar Spices. Keurig aan de arm van Harry, wordt Lau door het hotel geloodst. De reacties onderweg zijn heel erg leuk; mensen die het prachtig vinden en die spontaan beginnen te feliciteren. Je zou op je verjaardag ook zo'n jurk aan moeten...

Pas als ze het restaurant binnengaan, krijgt Lau haar eerste kriebels. Maar die duren maar kort, want buiten op de patio staat Ralph, in zijn prachtige mooie pakkie. Grienen

natuurlijk! Ralph kan op zijn beurt Lau d'r uitdossing erg waarderen. Tranen met tuiten! Mooier dan gehoopt, prachtig! En dat zijn termen die we nog vaak zouden gaan horen vandaag. Iedereen heeft trouwens heel erg zijn best gedaan. Met kop en schouders Harry, die voor de gelegenheid een officieel Hawaii-shirt heeft aangetrokken. Na wat gegiegel, het showen van onze kleren aan iedereen, is het tijd voor cocktails.

Nu is het officieel, we gaan trouwen! We hebben het spannendste moment gehad (we gaan toch heus wel Ja-zeggen) dus we hebben wel zin in een feestje. Toch is de rest nog wel een beetje gespannen, dat kunnen we goed merken. Maar na wat verhalen over Reiko, en de slippers van Laura kan iedereen wat ontspannen en glijden de cocktails er lekker in.

Op een gegeven moment sneaken er ineens wat mensen weg, maar dat hebben we niet zo in de gaten. Want het is echt waar; op je trouwdag heb je alleen oog voor elkaar.

Als het tijd is om de auto te halen, om naar het strand te gaan, blijken de auto's mooi versierd met ballonnen (eerst was nog even de verkeerde auto versierd, maar daar hebben we niets van gemerkt).

We staan nu pas stil bij het feit dat we best wel een hele coole trouwauto hebben, ookal rijden we er al een aantal dagen in rond. Een rode ford mustang cabrio, wat wil je nog meer. Terwijl we wachten tot iedereen zijn auto heeft gehaald, vertelt Ralph dat ie speciaal voor Lau een aantal nummers op z'n supersonische nieuwe Ipod heeft gezet. Liedjes die we tijdens deze vakantie veel hebben gehoord, liedjes die Lau gewoon heel mooi vindt. Met Adele – Roling in the Deep uit de speakers, rijden we in een lange stoet naar Makena Surf... Niet te snel... want de kapsels moeten wel in de plooi blijven zitten.

Als we aankomen bij het parkeerplaatsje bij Makena Surf, staan Bill en Juddee al op ons te wachten. Leuk om ze in het echt te ontmoeten, na al die gesprekken via de mail en telefoon. Met zijn allen lopen we we paadje naar beneden naar het strand, langs prachtige bamboe, en mooie rode hibiscusstruiken. Er loopt een meneer voor ons uit die alles filmt met een flipcameraatje. Later blijkt dat de broer en assistent van onze fotografe Natalie te zijn.

Op het strand zien we in de verte al een tafel met een taart erop, en de spullen van onze fotograaf staan. Het is precies de plek waar we gisteren van hadden besloten dat het de beste zou zijn! Het is even uitvogelen hoe nu het beste te lopen met een trouwjurk en slippertjes in het zand, maar uiteindelijk staan we allemaal klaar; OM TE GAAN TROUWEN!

Wat er precies allemaal is gezegd en gedaan tijdens de ceremonie, weten we niet precies meer. We weten nog wel dat we ademloos elkaar hebben aangekeken, hebben gehuild, hebben gelachen. Het is allemaal gelukt met het uitwissel van de ringen, de zogenaamde lei's (bloemenkransen), geloftes en er is natuurlijk flink gekust. We weten wél dat de ceremonie precies was zoals we het wilden, en dat er prachtige Hawaiiaanse elementen in zaten. Gelukkig hebben we alle 'tekst' die is voorgelezen op papier gekregen, dus kunnen we dat op ons gemak nog eens teruglezen.

Na de kus, breekt spontaan de zon door, en worden we door al onze lieve familie en vrienden gefeliciteerd. Ook hier wordt er weer lekker wat afgejankt! Goddank voor waterproof make-up!

Nu het is tijd om de getuigen de akte te laten tekenen. Eerst moeten we zelf onze handtekening zetten en Lau moet aangeven hoe ze gaat heten. Laura de Leeuw, natuurlijk! Daarna zetten Kathy en Annemieke hun handtekening op de akte. Nu is het echt officieel en tijd voor een toost!

Omdat je niet echt mag drinken op de stranden in Amerika, krijgen we cider wat gewoon in een champagnefles zit, dus het is net echt. Na wat leuke groepsfoto's en wat geslobber is het tijd voor de taart. Maar met de zon is er ook een flink windje opgestoken, dus da's nog best een hele kunst. Ook is het doodzonde om het mooie taartje aan te breken, maar een hapje van de bruidstaart hoort erbij. Net als een degelijke slagroomneus, moet Ralph gedacht hebben. Want terwijl we romantisch elkaar een hapje geven, duwt ie z'n stuk taart in Lau d'r gezicht. Gelukkig geen schade, en de taart blijkt erg lekker, maar wel erg zoet.

Omdat het zo erg waait dat het tafelkleed steeds tegen de taart aan dreigt te wapperen, besluiten we de taart in te pakken en mee te nemen naar het restaurant waar we straks naartoe gaan.

Met onze superleuke en lieve fotografe Natalie maken we een bups hillarische groepsfoto's. Foto's met zijn allen, met de familie's. Met de dames, met de heren. En uiteraard van ons tweetjes. Terwijl de rest staat te genieten van de werkelijk sprookjesachtige zonsondergang, kiekt Natalie een miljoen foto's van ons in allerlei poses. We rennen zelfs het water even in, en Lau d'r jurk blijkt behoorlijk strandproof.

Omdat de fotografe helemaal lyrisch wordt van de mooie kleuren die aan de horizon te zien zijn, blijft ze een stuk langer dan we haar betaald hebben. Als we op een gegeven moment echt niet meer weten hoe we moeten staan en pijn hebben in onze kaken van het lachen, moeten we nog een keer van haar de lucht in springen. Bij dat allerlaatste reepje zonlicht is it a wrap!

We bedanken haar en zijn nu al benieuwd naar de foto's. We spoelen het zand van onze voeten en verlaten het schemerige strand. Het is inmiddels na 7 uur, en we hebben allemaal best trek.

Getrouwd en gelukkig klimmen we weer in onze mustang en gaan onze gasten voor naar Sarento's, waar we de avond eens even goed gaan afsluiten. De auto's worden geparkeerd door de mensen van de Valetparking (nadat Ralph eerst voorbij het restaurant is gereden en we met de hele stoet een extra rondje doen op het naastgelegen parkeerterrein).

Het bridezilla-gedrag van Lau, eerder deze week, heeft zijn vruchten afgeworpen. We hebben een prachtig gedekte tafel op de privepatio van het restaurant. Moeders geeft de manager nog wat Nederlandse 'Pas getrouwd' slingers die opgehangen worden, en het feest is compleet.

Zodra onze stoelen zijn aangeschoven door de 4 obers die tot onze beschikking staan, krijgen we (nu echte) champagne en komen de eerste hapjes al op tafel. Die hadden we van te voren uitgezocht, en hoewel het niet de verwachte 'tapas-achtige' hapjes zijn, maar eerder gewoon gerechten, is het leuk om met zijn allen een paar borden te delen.

Onze customized menukaarten vallen ook in de smaak. We hebben de menukaart van het restaurant laten afdrukken zonder prijzen (iedereen moet gewoon lekker nemen wat ie wilt) en met bovenaan de pagina's 'Ralph & Laura, Just Maui'd'.

Iedereen bestelt lekker wat te eten en we laten een paar goede flessen wijn aanrukken. Het mag ons aan niet te kort komen, want de vier knipmessen voorzien ons steeds van vers water, vouwen je servet op als je naar het toilet gaat, en schuiven zonder uitzondering de stoelen aan. Ralph krijgt het zelf voor elkaar dat ie toestemming krijgt om een menukaart met leren buitenwerk te mogen stelen. Hihi, als je een grote zak geld komt brengen, dan doen mensen alles voor je!

Het is zoals elke avond lekker zwoel, en we genieten van de avond, het eten, en elkaar. Rob houdt nog een mooie speech, en we krijgen nog wat telefoontjes uit Nederland waar het nu al woensdag 4 mei is, en iedereen net is wakker geworden.

Rond een uurtje of half twaalf, laten we taxi's komen. Morgen halen we de auto's wel weer op; het is zo dichtbij. Onze vriendjes en vriendinnetjes smeden plannen om nog ergens te gaan stappen, maar wij bedanken daarvoor. We zijn moe, hebben een een dag achter de rug die precies is gegaan zoals we het graag wilden, maar dan nog beter. En ja... we hebben natuurlijk ons eerste nachtje als husband & wife voor de boeg.

Ralph sjouwt Lau nog even keurig over de drempel, en dan is het ruim na 12 uur en is 3 mei echt, echt, echt voorbij. Het is bizar hoe lang we naar deze reis en deze dag hebben toegeleefd. En het was het waard, want hoe cliché het ook klinkt; Het was werkelijk de mooiste dag van ons leven. En we hadden het geen moment anders willen doen.

We zijn GETROUWD!!!!

Lieve mensen!

Bedankt voor jullie lieve berichtjes!! Bij ons is 4 mei net aangebroken, en we zijn lekker aan het nagenieten van een fantastische dag. De uitgebreide verslagen komen nadat we klaar zijn hier, want het is hier veel te leuk om achter de laptop te zitten.

Maar we zullen lief zijn, en alvast wat foto's met jullie delen! Het is slechts één camera, maar het is een begin.  Dit zijn foto's van voordat we gingen trouwen en nadat we zijn getrouwd.

De foto's van tijdens de bruiloft, die onze fotograaf heeft gemaakt, laten nog wel even op zich wachten. Maar in ieder geval alvast veel kijkplezier!

Dag 25 - Maui - Tsunami-alarm en BBQ op het strand

Met morgen ineens al een trouwpartij op het programma, is het ineens toch nog een heel geregel. Het restaurant moet kortgesloten, wat is nou het goede strand? En de trouwmevrouw, hoe is het daar mee? En we moeten ook nog administratieve dingen regelen.

Een goed idee om de ochtend even voor ons zelf te nemen en de laatste dingen te regelen. Voordat we op pad kunnen, gaan we nog even langs bij Rob en Annemieke waar we een gesmeerd broodje krijgen. Hoeven we niet meer te ontbijten! Toch wel handig, je (schoon)ouders mee op vakantie.
Met onze to-do lijst gaan we op pad.

We willen op zoek naar het strand waar we trouwen, want het is natuurlijk wel handig als wij morgen op het zelfde strand staan als de fotograaf en trouwmevrouw. We hebben van Bill van Maui'd forever een routebeschrijving gekregen, maar die is nogal houtje touwtje. Eerst belanden we op een soort rots (in de verte allemaal snorkelaars, dus wel een leuke plek voor later), daarna op een piepklein strandje. Het is eigenlijk een beetje een 'mwah' standje, wat best bijzonder is, hier op Maui. Dus we lopen nog een keer de beschrijving goed na, en gelukkig, we zitten verkeerd. Uiteindelijk klopt de beschrijving zo in detail, dat het raar is dat we het niet eerder hebben kunnen vinden. Maarrrr, belangrijker: Makena Surf Beach is een prachtig strand, veel breder, met mooie rotsen. En het verloopt in Poolenalena Beach, een ander, dus het is enorm uitgestrekt. We verkennen de boel een beetje, oefenen wat :D, en bedenken wat de beste plek zou zijn om te staan tijdens de trouwerette. Helemaal blij gaan we weer richting Kihei. Wat een fijne plek.

We wippen nog even langs bij Sarento's, het restaurant, maar de General Manager is er niet. Mailen dus. Op de terugweg naar het hotel krijgen we nog even de schrik van ons leven als het Tsunamialarm afgaat. Het blijkt een test, maar de schrik zit er goed in. Pffiew. Het zal je maar gebeuren...

Op de hotelkamer richten we een minikantoor/hoofdkwartier in, en mailen met het restaurant en met Maui'd Forever voor de laatste check. We zoeken taxi's uit, en regelen dat we voordat we morgen naar het strand gaan bij het restaurant van het hotel wat cocktails kunnen drinken.

Om één uur hebben we afgesproken bij de supermarkt met onze vriendjes, om boodschappen te doen. We willen gaan BBQ-en langs het strand. Er zijn hier heel veel beachparks met vaste barbecues en picknicktafels, dus dat moet lukken. Ralph en ik rijden nog even langs het hotel om een (haast vertrouwd gevoel) koelbox te vullen met ijs.

Bij Kamaole Beachpark III vinden we een topplek onder een boom en beginnen we onze stash uit te stallen. Salade snijden, sate rijgen, biertje erbij. Het is net alsof we op een zondag op Loosdrecht zitten. Alleen ruist de zee in nog geen 20 meter bij ons vandaan en is het een heerlijke 28 graden.
Als Rob en Annemieke en later ook Harry, Corry en Kathy zich bij ons voegen, is het feest compleet. De hele bups bij elkaar! Hoe gezellig is dat?!!

Tot een uurtje of half zes vermaken we ons kostelijk op ons bbq-plekje. Lekker eten, lekker drinken, lekker weer, leuke mensen, een frisbee: Wat wil je nog meer? We zijn allemaal wel erg geïntrigeerd door de mevrouw die tot twee keer toe langs komt om de vuilnisbakken te ontdoen van lege blikjes en flesjes. Die leveren namelijk flink wat geld op hier, omdat op Maui alles vrij eco is. Dus recyclen! Aan het eind van de dag krijgt ze de zak met plastic, glas en blik nog maar moeilijk in d'r auto gestouwd. Die zit er echt tot de nok toe vol!

Terwijl Ralph, Lau en Harry kijken naar een regenbui die in de verte over Kahoolawe, een eiland verderop, trekt, denken ze walvissen te zien. Maar het zouden net zo goed rare golven kunnen zijn, want het Whale-season is net afgelopen. Misschien een verdwaalde... nouja, als we zelf maar geloven dat we er eentje gezien hebben!

Na de BBQ nemen we afscheid van iedereen. Vanavond even een rustig avondje. We checken de mail. Alles is geregeld. Mooi, daar hoeven we niet meer over te denken.

Voor de laatste keer gaan we als vriendje en vriendinnetje uit eten. Het is niet veel, want we zitten nog vol van de BBQ. En we kunnen ook geen hamburgers van de kaart krijgen. Echt een toppertje is het niet dus, maar wel fijn om even rustig samen te zitten. Tja... je zou denken, na drie weken met zijn tweeën zijn ze elkaar wel zat. Maar, nee hoor! En daarom gaan we morgen lekker trouwen!

We hadden eigenlijk met onze ouders afgesproken om nog een drankje te drinken in de zwembadbar, maar omdat we horen dat er een soort schorre Stevie Wonder aan het kweelen is, kloppen we maar even bij onze papsen en mamsen aan. 'We gaan niet naar die schorre neger, ga maar lekker slapen, doen wij dat ook!'.

Geheel zoals het hoort pakt Lau keurig d'r tandenborstel om bij Kathy te gaan slapen, Ralph moet vannacht in zijn eentje in het hele grote bed. Met veel zin in morgen, vallen we allebei – Lau na de traditionele hotelbedfoto met Kathy en Ralph na een rondje internetten – in slaap.

Dag 24 - Maui - Lahaina & de club compleet!

Een klein beetje een onrustig nachtje, want midden in de nacht worden we wakker door een enorm geloei. We staan meteen naast ons bed. Geen idee wat dat is... maar als Ralph aan het knopje van de Fan zit, gaat het uit. Prima. We gaan weer slapen.

's Ochtends beginnen we bij de telefoon in onze hotelkamer. Het belrondje naar onze ouders levert op dat ook zij vannacht wakker zijn geworden van een of ander brandalarm, terwijl wij waren overtuigd dat het onze plafondventilator was. Hoe toevallig was Ralph zijn knopjesactie!

We informeren bij de Papa's en de Mama's wat ze die dag gaan doen, en daarna bellen we onze vriendjes en vriendinnetjes. We besluiten om met hen naar Lahaina te gaan. Een oud dorpje verderop op het eiland, wat vroeger de hoofdstad van Hawaii (of Maui) was. Carlijn en Marlies zijn daar gisteren al geweest, maar die gaan ook gezellig mee.
Rond tien uur staat iedereen voor onze hotelkamer om even naar de luxe te spieken, en dan gaan we in twee cabrio's op weg naar Lahaina. De weg loopt lang de kust (dat doen bijna alle wegen hier, behalve die naar het vliegveld, dwars het eiland over), dus het is een mooie tocht, langs het ene mooie strand na het ander. Iets minder mooi voor de kapsels van de dames, maar dat mag de pret niet drukken.

Als de schoudertjes een beetje zeer beginnen te doen van de zon, parkeren we de auto in Lahaina en duiken we het winkelstraatje in. Er worden wat souvernirtjes aangeschaft. Lau schept nog wat badzout in een potje (hadden we al in San Fransisco gezien, en nu toch maar gedaan), Mark en Carlijn bezoeken een reuze interessante Chinese Tempel, terwijl de rest buiten een beetje staat te cultuurbarbaren.

Onze maagjes beginnen een beetje te protesteren dus strijken we neer bij Kimo's. De dames worden heel even afgeleid door een smakelijke meneer in een handdoek, maar dan mogen we het terras aan zee betreden. En dan echt een terras AAN zee. Soms worden de gasten bij de reling nat van het opspattende water.

We bestellen lekker visgerechten en cocktails, stoppen de bloemetjes die op ons bord liggen in ons haar, maken hoedjes van parasolletjes en sluiten af met een enorme ijstaartpunt die we met zijn zessen maar moeilijk weg krijgen.

Na nog even een mooie zonnebril voor Carlijn te hebben gekocht, gaan we naar Hillo Hattie, een echte Hawaii-bloezenwinkel. Alles, maar dan ook alles is daar in Hawaii-print te vinden. We krijgen als we binnenkomen een schelpenketting omgehangen, dus we zijn gelijk in de sferen. Toch vinden de Hawaiibloesjes niet echt gretig aftrek. Wel vinden we de XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXL Hawaiibloes erg indrukwekkend. Toch krijgen we het voor elkaar om met wat nutteloze troep naar buiten te lopen. Het is allemaal zo vrolijk spul hier!

We springen weer in de Carbio's, deze keer gaan de dames in de Sebring en de mannen in de Mustang. Onderweg stoppen we nog bij een fruitstalletje voor wat minibanaantjes.

We kiezen er voor om nog een keertje naar het strand bij ons hotel te gaan, want Ralph heeft iets geks met zijn elleboog (hij wordt maar groter en groter) dus we vinden het wel lekker om dichtbij het hotel te zitten.
Als we in zee liggen te spartelen, komen Corry en Kathy ook nog aanlopen. Kath heeft een of ander surfboard met een kijkgat, maar echt lekker werkt dat niet.
Lekker relaxed klooien en kletsen we een beetje de middag door. Met Mark bouwen Ralph en Lau een nieuwe dijk, want het water komt weer hoog en andere mensen hebben onze dijk van gisteren in beslag genomen.

Omdat we Cath en Maarten vanavond moeten ophalen, gaan we bijtijds van het strand. Zodat er nog wat gedoucht en boodschappen gedaan kan worden. Wij gaan nog even naar de drugsstore om wat medische spulletjes voor Ralph's Elleboog from space te kopen. Daarna snel douchen en aankleden, want om half zeven worden we opgepikt om te eten!!

We eten bij de Vietnamees, een adresje uit de Lonely Planet. Het ligt niet echt voor de hand, en het ziet er nou ook niet mega-hawaiiaans uit, maar het is wel erg lekker! We moeten rijstenvellen vullen met munt, groenten en vlees of vis. En dan dippen in de saus. Mjaam. Jammer dat de kok met zijn vieze vingers met pleister het eerst even bij Mark komt voordoen.

Met de broek op de vreethaak snel naar het vliegveld (20 minuten rijden) om Cath en Maarten op te halen. Bij het vliegveld is het best druk met auto's, maar we zien in de verte de slaperige koppen van de laatste twee van de club, dus springen we uit de auto en is het een lekker hysterisch weerzien.

In het donker, met de kap eraf (nog steeds dik in de twintig graden!) cruisen we weer naar Kihei. Het is zo ontzettend vakantie! En dat met al je vrienden en naaste familie! We zijn wel even extra blij op dat moment. Terug in het appartement van de vriendjes en vriendinnetjes drinken we champagne om te vieren dat we compleet zijn, en hebben we het erg gezellig met wat biertjes en hapjes. Net zoals in Nederland eigenlijk.

Als Ralph en ik weggaan komen we de bewaking tegen, klachten van geluidsoverlast. Misschien zijn we iets te enthousiast geweest :)

We laten de taxi voor wat het is, en lopen naar het Maui Coast Hotel. Een kleine twintig minuten. Het is even lekker een momentje samen, want die hebben we nog niet veel gehad op Maui. En het is helemaal top om door de warme avond/nacht te lopen.

Omdat we helemaal niet meer zo goed tegen drankjes kunnen, bekijken we nog even wat we morgen moeten doen, en gaan we lekker snel slapen!!

Dag 23: Maui - Ondertrouw & Onderzoek

's Ochtends gaan we op pad in onze cabrio, want we hebben een afspraak met Cynthia Wolfe, die onze trouwdocumenten in orde gaat maken. Een soort van ondertrouw... Als we wegrijden op parkeerplaats zien we Corry, gezellig met de andere hotelgasten buiten een sigaretje roken. We hebben ons voor de gelegenheid mooi aangekleed, dus het kwartje valt meteen. En er wordt goed met ons meegeleefd!

Het is meer een administratieve rompslomp, maar het is wel leuk om actief met het trouwen bezig te zijn. Cynthia zit gewoon in een piepklein kantoortje aan haar huis, er ligt een vrolijk Hawaiiaans kleedje op tafel. We moeten wat papieren invullen, krijgen instructie over hoe we na de bruiloft de papieren moeten opsturen en we moeten 65 dollar betalen. En dan is het klaar. Gelukkig hebben we niemand meegenomen, want er is niets romantisch aan.

Omdat we nu een beetje in de trouwsferen beginnen te raken, gaan we op zoek naar ons strandje,het strand waar we gaan trouwen. Maar we zijn de routebeschrijving vergeten, dus rijden we op goed geluk naar iets wat Makena heet (maar zo heten nogal veel dingen). We parkeren op een public parkinglot met restroom, en na een klein stukje lopen, komen we op een prachtig strand. Natuurlijk lopen we de zee even in, maar we zijn nog in onze ondetrouwpakjes, dus echt zwemmen kunnen we nog niet. Op blote voeten over straat lopen we met tegenzin weer terug naar de parkeerplaats. Eigenlijk maakt het niet uit op welk strand we trouwen, het is allemaal hartstikke mooi.

We brengen nog een bezoekje aan het restaurant waar we dinsdag willen eten, maar het is nog veel te vroeg voor een goede indruk, dus besluiten we om vanavond nog even terug te gaan. Nu willen we zonnen en zwemmen aan het strand!!

Bij het hotel staat beide families op het punt om weg te gaan, dus we hebben een soort ontvangst comité. En we moeten natuurlijk even op de foto, want we zijn in 'ondertrouw' gegaan.

Iedereen gaat lekker zijn eigen weg, en wij besluiten om een stukje van Kihei te verkennen.
We belanden in een overdekt marktje, met allerlei troepjes en kopen daar een mooie kerstzeester voor in de kerstboom. Je kunt nooit op tijd genoeg zijn :D

We vinden een leuk barretje voor de lunch, de Tiki Lounge, wat overdekt is met orchideeen. Uiteraard komen er tropische gerechten en tropische drankjes op tafel. Heel Hawaiiaans, alleen is de muziek enorm vals. Maar het is een koel plekje in de schaduw en dat hadden we even nodig!

Snel terug naar het hotel, want we gaan naar het strand! Na het voorproefje van vanochtend willen we niets liever dan in de zee spetteren. Op het strand waait het nogal, dus we worden lichtelijk gezandstraald, maar de zee is heerlijk en blauw. En sterk. Soms komt het water erg ver het strand op. Als rasechte Hollanders bouwen we dan ook een dijk om onze handdoeken droog te houden.

Na drie uur zonnen, klooien en zwemmen vinden we het wel even mooi, we hebben nogal last van de zandwind, dus verkassen we naar het zwembad,. Ook Rob en Annemieke hebben dat plan opgevat, en later sluiten ook Carlijn en Marlies zich aan bij het koele zwembad en de cocktails. Als zelfs Harry, Corry en Kathy weer naar hun vaste spot toekomen is het feest compleet en wordt het een weerzien voor iedereen.

Rond een uurtje of zes, pakken we een douche en gaan eten met Carlijn en Marlies bij het Mexicaanse cafe tussen onze 'huisjes' in. De burrito's die we daar krijgen zijn belachelijk groot, maar wel goed, dus we vragen op Ralph na allemaal een doggybag. Na het eten gaan Carlijn en Marlies, Mark en Harmke ophalen, en wij gaan naar 'ons' restaurant om te kijken hoe het er 's avonds uitziet. Mooi, dus we praten wat met de meneer die ons gaat bedienen. Lau hangt nog even de Bridezilla uit. Met een goed gevoel, en onze eisen op een rijtje kunnen we het maandag gaan kortsluiten met de general manager.

Stiekem komt er nog best wel wat kijken bij dat trouwpartijtje, dus op de hotelkamer regelen we nog wat andere kleine dingetjes. Al snel is het tijd om naar Kamaole Sands (het appartement van de vriendjes en vriendinnetjes) te gaan om Harm en Mark te verwelkomen. We komen precies tegelijk aanrijden, en moeten dan even goed knuffelen! Het blijft superleuk en bijzonder om elkaar zo tegen te komen op een eiland midden in de oceaan aan de andere kant van de wereld. Maar na een minuut is het eigenlijk alsof we gewoon een avondje zitten te bieren op een van clubhuizen.

Harmke en Mark zijn verbazingwekkend fris na hun verblijf in Houston (Geen aanrader trouwens: Warm, het lijkt op Almere en er zijn veel Cowboys met snorren) dus Mark gaat na elf uur nog met Carlijn en Marlies mee boodschappen doen. In de supermarkt komen ze er achter dat ze vanaf 10 voor elf geen drank meer mogen kopen. En nee is nee in Amerika, dus hoe vreemd de tijd ook is; Naar alcohol kunnen ze fluiten.

Wij zijn ondertussen lekker op de hotelkamer om met een drankje even uit te puffen van deze dag. Ook op Maui zijn we drukker dan gedacht. Maar na dinsdag gaan we eens even lekker een dagje echt chillen!

Dag 22 - Naar Maui

Precies drie weken nadat we aan onze reis begonnen, staat er weer een vliegtuigdag op het programma. Om kwart voor zes gaat de wekker, want om half zeven gaan we met Rob en Annemieke richting vliegveld. Het is zowaar een beetje druk met uitchecken, maar omdat het hotel zo dichtbij LAX is, zijn we ruim op tijd.

Raph en Lau hebben nog wel een overgewicht probleempje, dus moet er bijna 5 kilo aan troep repacked worden. Dat is niet zo relaxed op het vliegveld... volgende keer toch maar de weegschaal van het hotel serieus nemen (kost toch 100 dollar zo'n te zware koffer).

Na een full package-fouilleersessie bij de douane en een vluchtig ontbijt bij de Starbucks rollen we het vliegtuig in. En dat is maar voor de helft gevuld, dus na het stijgen, verkassen we naar de stoelen bij de Nooduitgang en is de vijf uur naar Maui heeeeeel goed door te komen.

Zo koud als het was in het vliegtuig, zo warm is het op het Kahului Airport. De lagen kleren gaan uit, en Ralph koopt voor Annemieke en Laura een bloemenkrans. Zo kunnen we helemaal vrolijk en in stijl op onze koffers wachten.

Nadat we hebben gehoord dat Harmke en Mark een vertraging van een dag hebben opgelopen en vast zitten in Houston (we've got a problem.) zetten we koers naar Dollar voor onze cabrio's!
Even zijn we jaloers op de supertoffe ferrarirode kleur die Rob en Annemieke op de kop hebben weten te tikken, maar al gauw genieten we met volle teugen van ons eigen open dakje. Het is een fijne 28 graden en het is met de wind wel even lekker uitwaaien van ons vliegreisje.

Als we twintig minuten later aankomen bij het Maui Coast Hotel zitten Corry en Kathy (die er al sinds dinsdag zijn) al op ons te wachten. Harry is golfen. Ze zien er al behoorlijk uitgerust en bruin uit, dus dat belooft veel goeds.

Na een heleboel congratulations over het aanstaande trouwfeest van de recptionist(e), frissen we ons even op in onze twee kamer suite (De aller-relaxte kamer ooit!) en gaan we daarna met zijn allen eten bij Café O Lei, waar Harry ons tijdens de trouwdag ook naartoe wilt meenemen. Daar maken we kennis met legendarische Lava Flow (cocktail met kokos, annanas en aarbei) en de best wel goede Hawaiiaanse keuken. Ook krijgen we hele grappige sleutelshangers van de Slotjes. Het zijn onze namen in het Hawaiiaans. Laura wordt Laula, Ralph wordt Lalepo. Het leukst is de Hawaiiaanse naam van Kathy; Kaki. Wat we uiteraard uitspreken als Kakkie. :D

We verkennen de straat langs ons hotel; vooral de winkeltjes en lopen met zijn allen het strand nog even op. En dat is wel een topgevoel!!! Met zijn allen op Maui! En wat is het mooi. Alleen het strand tegenover ons hotel is al prachtig en kan zo voorop een reisgids. Het zand is zacht en wordt gladgestreken door de zee, palmbomen staan aan de rand, en het water is knalhelder. Hier zijn we voor gekomen.

Toch doen we vandaag nog geen strand. Wel doen we wat boodschapjes, en sjokken we daarna naar het paradijselijke zwembad van het hotel. Waar we precies op tijd zijn voor 't happy hour. Zodat we na wat drankjes aan en in het zwembad, samen met Harry, Corry en Kathy , giechelend naar onze hotelkamers gaan.

We douchen, Rob en Annemieke komen nog even buurten, maar we hebben iets te doen vanavond! We willen nog iets te eten kopen en Marlies en Carlijn opwachten bij hun appartement. Want in tegenstelling tot onze vijf uur vanaf LA, hebben zij er er +20 uur op zitten...

Om kwart over negen komen ze aanrijden, en ze verwachten helemaal niet dat we ze op staan te wachten. Verassing! Nadat de ringen (Koerier Marlies, voor al uw waardevolle spullen) zijn overgedragen gaan we nog even mee naar hun zespersoons appartement. Dat is goed groot, dus daar moet iedereen zich wel kunnen vermaken de komende week. We blijven niet lang, want we zijn best wel moe en morgen hebben we om kwart over negen al weer een date!

Dag 21 - Weer terug naar Los Angeles

Na een ontbijtje in het piepkleine ontbijtzaaltje van het hotel, weten we niet hoe snel we d'r moeten wegkomen. De Brabanders zijn ook weer aanwezig, en we hebben helemaal geen zin om te socializen. We zitten nog heel eventjes in ons coconnetje. Vanaf vanavond hebben we weer continu mensen om ons heen.

We laten de TomTom ons zo veel mogelijk via de kust naar Santa Barbara rijden. Ook al zo'n mooie plaats, met een heel fijn strand. We moeten de parkeerplaats betalen via een soort bord met gleufjes, waar de nummers van de parkeervakken op staan. Je moet zelf je dollars erin proppen, en that's it. Lekker analoog.

Met onze overgebleven bammetjes, cashewnootjes, appelsap, gaan we eens even lekker op het strand liggen bakken. Er staat een briesje, dus het is goed uit te houden. Het is er ook heel rustig, en de meeuwen zijn enorm. Er joggen wat sportievelingen voorbij, een student zit verderop te leren. Heel relaxed...Misschien wel iets te relaxed, want twee uur later zitten we met een enorm rood hoofd weer in de auto.

Het is pas twee uur, en we hebben nog anderhalf uur rijden te gaan. Dus we doen het rustig aan. We pakken de Hwy 1 weer, en rijden weer langs de prachtige oceaan richting Los Angeles. Als we door Malibu rijden is het weer vergapen geblazen. Eigenlijk is al het strand daar private, want er staan zoveel prachtige strandhuizen. Er schijnen hele bupsen met Celebrity's in Malibu te wonen. En geef ze eens ongelijk. Het is er ook prachtig... en lekker weer!

Omdat het tank-lampje wel heel erg begint te piepen, tanken we de laatste gallon. We willen de auto niet te vol inleveren. We blijven Hollanders natuurlijk.

We komen vrij vroeg aan in Los Angeles, dus besluiten we de Santa Monica-pier nog even te bezoeken. En we zijn blij dat we dat gedaan hebben, want het was minstens net zo leuk als Venice. Ook weer allemaal prulletjes en eettentjes, maar ook een kermis! Eerst doen we wat suffe spelletjes in de arcadehal, maar daarna is het tijd voor het echte werk. Het schommelende schip. Ook wel bekend uit de Efteling, maar hier heet het the Green Dragon. De Groene Draek, ook wel.

Terwijl Lau normaal altijd alles wat hard en hoog en over de kop gaat, wilt doen, zit ze nu te gillen als een speenvarken, en blijft Ralph er behoorlijk koel onder. De truc: opzij kijken. Maarja, dan is er geen lol aan natuurlijk.

Om bij te komen van onze wilde rit, kopen we nog een snowcone (raar ijsje), en lopen we weer terug naar de auto, om naar het Westin te rijden.

De rit naar het hotel neemt wat meer tijd in beslag want er staan enorme files, omdat er enorme ongelukken gebeurd schijnen te zijn. Maar we kennen LA inmiddels op ons duimpje (en de TomTom is onze redding) dus we rijden lekker binnendoor, en dat scheelt stilstaan.

Als we bij het hotel aankomen, worden we direct gespot door Rob en Annemieke, die ook net zijn aangekomen.

We checken in, en gaan daarna de auto wegbrengen. Niets geen controle, gewoon bliepbliep met een apparaatje en de vraag of we het leuk hebben gehad. Zo makkelijk gaat dat dus. Het is wel even jammer dat we de auto achter moeten laten, want hij heeft ons toch drie weken heel comfortabel het land door geholpen.

Zodat we niet terug hoeven te lopen naar het hotel, charteren we de buschauffeur van de airport shuttle, dat ie ons even afzet op de hoek van het block waar ons hotel staat. Eigenlijk mag het niet, maar hij vindt het wel spannend. We moeten er meteen uit als ie het zegt, want het is niet allowed.

Op de hoek springen we inderdaad uit de bus, en we geven de man nog wat centjes. Dat heeft ons tijd en een taxiritje bespaard.

Om de vakantie op het vasteland af te sluiten, eten we bij de Denny's, waar we ons eerste ontbijtje ook gedaan hebben.

Met warme wangen van de zon, lopen we weer terug naar het hotel. Eens kijken of onze trouwspullen er nog zijn. Drie weken geleden hebben we ze in het volste vertrouwen afgegeven, en we hebben slechts drie bonnetjes om alles weer op te halen.

Gelukkig is het er allemaal nog, maar de congierge's dachten wel dat iemand zijn gehuurde bruidsjurk was vergeten terug te brengen. NOUJAAA, ZEG!

De spulletjes worden weer netjes in ons handbagagekoffertje gevouwen door Annemieke, die dat tenminste met beleid kan. Zo, dat is geregeld. We checken de vluchten nog even en pakken de koffers in. Morgen om kwart voor 6 gaat de wekker alweer (terwijl we eindelijk gewoon om 8 uur wakker werden), want dan gaan we EINDELIJK naar Maui. Trrrrrrouwen!

Tot vanuit Maui!!

xxx Ralph & Lau

Dag 20 - Naar Pismo Beach

Met pijn in ons hart hebben we vanochtend San Francisco verlaten. Want na ons dipje met slecht weer een bizarre drukte - wat we even erg slecht trokken - is het hier weer helemaal goedgekomen.

Wat een leuke stad! We hadden er nog wel twee dagen kunnen blijven.

Het plan is om vandaag de Highway 1 te rijden, de Pacific Coast Highway. In maart is er een stuk van de weg ingestort, hele brokken asfalt in zee, maar volgens de mensen van het hotel is het gemaakt. Op internet is het allemaal een beetje vaag, dus we gokken het er op.

De Hwy 1 begint al in San Francisco, niet zo idyllisch als ie zou moeten zijn, maar nog gewoon een drukke weg. Maar al snel wordt het rustiger en zien we een belachelijk uitgestrekte en blauwe oceaan.

Het is een eenbaansweg, dus het gaat niet zo snel. Maar dat geeft niet, want dan kan Ralph lekker om zich heen kijken. Dat gaat over het algemeen toch lastiger als je de meeste tijd achter het stuur doorbrengt.

Met een paar gouwe ouwe op de radio (Kiss FM) cruisen we langs de kust. We komen langs kliffen en strandjes, tot bij Santa Cruz even een plasstop doen. Met de gebruikelijke anderhalve literbekers met drinken rijden we door tot Carmel. Een mooi plaatsje, waar het elke dag wel vakantie lijkt te zijn, want het ziet er allemaal heel zonning uit. Lieve huisjes, mooie tuinen. En het is er heel groen. En geen drukke wegen te bekennen.

We rijden even naar het strand, waar het enorm hard waait!! Maar het is wel weer fijn om een strand te zien... kunnen we alvast even wennen aan de komende ruime week.

Vlak na Carmel staan er grote borden langs de weg die knipperend en met hoofdletters aangeven dat de Hwy 1 is afgesloten. We kijken even of we ergens halverwege nog kunnen afslaan, maar dat betekent zo'n 3 uur omrijden, en op een dag van al 4,5 uur rijden, is dat best veel.

Geen Big Sur voor ons, wat we ontzettend jammer vinden, maar we hebben ook niet zo'n zin om de heeeeeele dag in de auto te zitten. Het is zo'n lekker weer!

Dus we pakken de snelweg (wat overigens ook een mooie route is) en 2,5 uur later zijn we bij ons hotel in Arroyo Grande. Omdat we behoefte hebben aan zon, duiken we meteen het zwembad in en gaan lekker even zonnen. Er is ook een guest laundry bij het zwembad, dus die laten we ook nog even wat werk doen.

Ralph komt nog in aanraking met een stel niet zo heel slimme Brabanders, die geen Engels kunnen (handig, zo op vakantie in Amerika) en we koekeloeren stiekem naar een paar hele bijzondere Duiters (boswachters op vakantie).

's Avonds bekijken we Pismo Beach (de badplaats naast Arroyo Grande), maar het is niet echt een sprankelende plaats te noemen.

We eten in het allerslechtste en vieste restaurant van de hele reis. Hier wordt de term 'I put ketchup on my ketchup' wel weer even bevestigd. Amerikanen eten alles met ketchup. De garnalencokctail die Lau dan ook bestelde waren drie blaadjes sla, garnalen en een halve fles heinz. En dat lekker door elkaar geroerd. Eigenlijk best smerig. Maar we hebben de afgelopen tijd ook wel lekker gegeten met al die verse vis. Dus misschien zijn we een beetje verwend.

Naast het vieze restaurant zit nog wel een geinig snoepwinkeltje, waar ze HotliX verkopen. Dat zijn snoepjes van of met insecten. Dus een lolly met een schorpioen of een vlinder erin. Of een doorsje gesuikerde maden of krekels in chocola.

We houden het maar bij een oldskool rol Hubba Bubba en Pop Rocks, van dat knetterspul. Rare dingen genoeg gegeten vanavond.

In het Hotel pakken we de koffers eens goed in en zoeken we alvast wat zooi uit, want we moeten morgen de auto inleveren. Na wat geknetter en wat kauwgombellen, mogen we lekker slapen.

Morgen laatste rijdag!

XX Ralph & Lau

Dag 19 - Sjiek Shoppen in San Francisco

Uiteraard weer een boel nieuwe foto's!

Hierrr!!

Vannacht (nouja, half twaalf, in Nederland half negen) zijn we gebeld door onze reisagent. Alle kosten worden vergoed. Mooi. Daar hoeven we niet meer over in te zitten.

Vanochtend dus iets vroeger en vrolijker op voor een nieuwe dag San Francisco. Als volleerde toeristen met een large coffee en een donut op pad. En de zon was al lekker aan het branden.

Nadat we een dagpas voor het openbaar vervoer hadden gekocht, liepen we naar het beginpunt van de Mason/Powell-lijn van de Cablecars. Het ding zat al vol, wat betekende dat we op de treeplanken moesten gaan staan en hangen maar!!! Gelukkig gaan de Cablecars niet harder dan 15 km per uur, dus ongevaarlijk gingen we geheel nostalgisch de heuvels van San Francisco op.

Bij het Cable Car Museum stapten we 'af'. Dat ging alleen vijf minuten later pas open, dus gingen we aan de overkant bij een barretje nog even verder ontbijten. Iets gezonder ontbijten vooral.

In het museum zit ook de aandrijfinstallatie van de Cablecars, dus konden we de wielen waarop de kabels worden bewogen bekijken. En wat snuisterijen en andere ouwe troep. Toch heel leuk om te bezoeken, want dan pas zie je hoe eenvoudig die cars werken. En waarom er nu nog maar vier lijnen zijn, waarvan er vandaag 2 stuk waren. Hmm.

Ralph had z'n magneetje van een Cablecar, dus we konden weer verder op het echte voertuig.

Deze keer bleven we zitten tot het eindpunt om de 'turntable' te zien. Dan draait er een cirkeltje in de weg een rondje en staat het treintje weer de goede kant op. Grappig om te zien. En dat vonden meer toeristen, want in tegenstelling tot waar we waren opgestapt, stond hier een enorme rij.

Daarom mochten we wel gewoon lopen naar Union Square vonden we.

Onderweg nog even langs een enorme schoenenwinkel waar Lau uiteindelijk een tas kocht. Bij de Macy's vonden de we Cheesecake Factory met skydeck (terras), en aangezien we toch nog een keer cheesecake moesten eten en wel even lekker in de zon wilden zitten, vonden we dat wel een goed idee.

De zon was heerlijk, het uitzicht ook, en de Cheesecake was vooral veel. Een klein stukje is wel lekker, maar een hele homp... pfff. We kregen er zelfs brood met boter bij. Maar goed, we zaten heerlijk, toen opeens het luchtalarm afging. Lau schrok zich echt het apelazarus, vooral omdat de andere mensen op het terras (toeristen) ook nogal verrast keken, maar Ralph, redder in nood, trok al snel de conclusie dat het precies twaalf uur was, en dat de eerste maandag van de maand, in San Francisco waarschijnlijk de laatste dinsdag van de maand moest zijn. Toen bleek dat ver beneden ons de rest van de wereld ook ongestoord verder ging waarmee ze mee bezig waren, wisten we het zeker.

Omdat we toch in de Macy's waren moest er even gewinkeld worden. Op zoek naar de mannenafdeling, kwamen we er na een half uur achter dat dit het damesgebouw was, en dat de herenafdeling aan de overkant van de straat zat. O.

Ralph wilde graag nieuwe overhemden, en die hadden ze wel. Ongeveer 235 miljard verschillende exemplaren. Uiteindelijk heeft ie er drie uitgekozen. Heel sjiek van Calvin Klein.

Lau mocht ook nog heel even, en kwam onder de glitters het pashokje uit. Dat jurkje werd het niet. Een ander gevalletje wel.

Inmiddels was het half vier (!!!!), en waren we wel even klaar met winkelen. Tijd voor Chinatown. Ralph heeft het de hele vakantie al over Chinatown en hoe goor ie het 12 jaar geleden (toen ie er ook al was voor een trouwerette) vond. Kikkers in zakjes, gillende kreeften in pannen en een enorme putlucht. Toch maar er heen, want Lau is wel wat gewend, na Chinatown's in Maleisië en Indonesië.

Laten we zeggen dat we na een aantal blocks Chinatown een beetje teleurgesteld waren. Niet dat we graag arme diertjes hadden willen zien, maar het was nu vooral heel erg rustig, een beetje prullaria, wat Chinese lampionnen en hooguit wat groenten. Maar meer was het niet! Alleen in een zijstraatje ontdekten we een aantal bakken vol met vissen en eentje waar een mevrouw het lekkerste kikkertje voor vanavond aan het uitzoeken was.

Dus mensen, je kunt er gewoon weer heen, helemaal als je op zoek bent naar goedkope juwelen en andere kitch!

Na een korte stop bij Ghirardelli Square voor een ijsje was het tijd om bepakt en bezakt met onze veroveringen even naar het hotel te gaan. We hadden bedacht om ons mooi op te tutten en dan lekker bij een visrestaurant op de Wharf te gaan eten.

Eerst mochten we in onze piekfijne pakjes nog even langs bij de mevrouw van Pick a Pearl. Lau mocht voor 9 dollar een oester uitzoeken, er drie keer op tikken, dan rinkelde die mevrouw met een belletje en begon ze de oester open te wrikken en te poeren in het vlees. Het was bloedspannend, want het het was natuurlijk de vraag of er wel een parel in zat, of dat die mevrouw zichzelf niet levensgevaarlijk zou verwonden met d'r mesje. No pearl no pay, was het, maar er zat een hele grote witte parel in. Best wel cool! 

De mevrouw (die Hawaiiaaans deed, maar Chinees was... en Engels sprak...) boorde een gaatje in de parel. We konden hem op een 'setting' laten frutten om er een hangertje of een ring van te laten maken. Toevallig was Lau voor de vakantie al stad en land afgelopen om een perfect kettinkje voor bij de trouwjurk te zoeken, en ineens diende die zich aan! Van Ralph mocht ze hem in een witgouden hangetje/houdertje laten zetten als cadeautje! Heel mooi!

Omdat de mevrouw het leuk vond dat we over een week gingen trouwen op Maui (haar company was ook van Maui) mocht Lau nog een oester uitzoeken. Ze moest de lelijkste kiezen, zei de mevrouw. Dat braaf gedaan te hebben, bleken er twee (!) kleinere roze pareltjes in die oester te zitten. We bedankten voor de optie om ook hier een sieraad van te laten maken, maar we mochten de parels wel meenemen.

Iets verderop een dun kettinkje gekocht waar de witte parel aan kan hangen, dus Lau is helemaal compleet. En da's nog eens een leuk aandenken, zo vers uit een oester (Stinken!!!)

Na het parelavontuur gingen we eten op pier 39, waar we de zon onder konden zien gaan. Wijntje, biertje, helemaal fijn.

De romance werd even verbroken toen Lau een slabbertje omgehangen kreeg, omdat ze de Shellfish Plate had besteld, wat krab-kraken betekent. En dan is een slabbertje niet overbodig bleek later....

Maar gelukkig is het altijd goed om dat te beseffen, dat hoe voor lul je ook zit, dat we elkaar nog steeds heel erg lief vinden. Dus dan komt het mooi uit, dat we over een weekje gaan trouwen.

Morgen moeten we afscheid nemen van San Francisco, wat we heel jammer vinden, want we vinden het hier fantastisch!

Slaap lekker!

Xxx Ralph & Lau

Dag 18 - Steil omhoog in San Fransicso

Het is buiten rotweer, daarom slapen we uitgebreid uit. Pas om iets voor elven gaan we op zoek naar ontbijt. Vlakbij vinden we echt een typische diner, met zwart wit geblokte vloer, rode booths en jukeboxes. Om het helemaal af te maken gaan we aan de bar zitten en bestellen lekker pancakes. Nog net op het nippertje want om elf uur, wordt de lunchkaart op tafel gezet.

Na het veeeeel te machtige ontbijt pakken we de auto. Want er moet natuurlijk wel even autogereden worden in San Fransisco (het idee om over de Golden Gate te fietsen hebben we overboord gegooid omdat het regent). Via een paar typisch steile straatjes, vinden we Lombard street, het steilste straatje van Sa n Francisco. De auto parkeren moet haaks op de weg, waardoor Lau bijna uit de auto valt als ze de deur open doet. Er zullen vast veel auto's zijn met blikschade bij de portieren...

Lombard street is het enige straatje (voor zover we hebben gezien) dat heel bochtig is aangelegd, de rest is gewoon recht en super steil. Maar het ziet er wel heel leuk uit!

Dan is het tijd voor de Golden Gate. Inmiddels is de zon doorgebroken en wordt het zelfs warm, dus de jassen kunnen uit, en we hebben een prachtig uitzicht op de rode brug vanaf Crissy Field Beach en Fort Point.

D'r overheen rijden, er overheen lopen, we hebben het allemaal gedaan. Het is toch wel een indrukwekkend ding. En bizar lang ook. We lopen dus maar tot de helft :D

Ralph wil heel graag aan de niet San Francisco kant van de brug, bij Sausalito, kijken naar de Muir Woods, de grootste bomen ter wereld. Het is een heel mooi stuk rijden, daar aan de overkant, het lijkt zelfs een beetje op Beverly Hills vinden we.

Maar aangekomen bij het bos, is er geen enorme boom te bekennen. We moeten weer keihard hiken om er eentje te zien. We besluiten dat we daar, met zoveel San Fransisco voor de boeg, niet zoveel zin in hebben. Dus mogen we weer terug over de Golden Gate.

We stoppen bij Alamo Square (de tour ernaar toe blijft leuk met al die supersteile straten) waar een paar van die supertoeristische Victoriaanse Huisjes staan, die vaak in films voorkomen. Da's een snelle stop, want het is lekker weer, maar niet zo lekker dat we uitgebreid in het park daar willen chillen.

Via Lombard street, nu rijden we wel de bochtige straatjes, rijden we terug naar het hotel. We gaan de Wharf maar weer eens op. (Hahahaha, het is te eenvoudig vanaf hier). Eest wat eten! Ralph neemt zijn eerste hotdog en Lau kiest voor de traditionele Clam Chowder. Een soort soepkom van brood, met vissoep. Het blijkt geen krab te zijn, maar een soort schelpjesspul. Wel heel lekker.

Daarna geven we toe aan onze vakantietraditie; een aquarium bezoeken. Laten we het maar bij het volgende houden; vooral leuk voor kinderen.

Daarom houden we tijd over om nog even op pier 39 rond te huppelen. We vinden een Mirror Maze, en dat willen we natuurlijk wel even doen! We krijgen plastic handschoentjes aan tegen de vette vingers op de spiegel en gaan het doolhof in. Het is echt een hele goede, want het duurt toch wel effe voordat we de uitgang gevonden hebben. Hilarisch is ook dat je elkaar kunt foppen met waar je staat, omdat de spiegels in allerlei hoeken staan. Erg geinig om te doen!

We kopen nog een Hawaiiaanse Smoothie, om alvast in de stemming te komen, en Ralph mag eindelijk zijn Crepe Banana Nutella. Even een bodempje leggen voordat we naar Alcatraz gaan.

We hebben de avondtour geboekt omdat we dan crowds zouden avoiden. Nou.... het is er anders heel erg druk. Gelukkig passen we met gemak op de boot, en hebben we een mooi uitzicht op de ondergaande zon, San Francisco en de Golden Gate.

Op Alcatraz lopen we met een gids mee die ons wat vertelt over het eiland. En over dat ontsnappen onmogelijk is. En dat er vorige week nog iemand heeft geprobeerd achter te blijven, en dat er boyscouts mogen blijven slapen op het eiland. Cool, maar best wel eng.

Binnen worden we door de douches geleid, en krijgen we een audiotour. Heel mooi gemaakt, met de stemmen van ex gedetineerden en bewakers. We hebben expres de Engelse genomen, er is ook een Nederlandse versie, maar na ons Grand Canyon avontuur met Nederlandse commentaren, zijn we daarvan genezen.

We lopen aan de hand van de tour door de hele gevangenis. Door de geluiden op de koptelefoon kun je je goed voorstellen hoe het er 50 jaar geleden aan toe moet zijn gegaan. Langzaam wordt het donker en wordt de sfeer in de gevangenis spannender. Na dik een uur zijn we uit geluisterd en kijken we nog even rond. Inmiddels is het stikdonker en heb je een prachtig uitzicht op de skyline van SF by night. We luisteren ondertussen nog naar een verhaal van een gids over een spectaculaire ontsnappingspoging, maar dan moeten we op de laatste boot naar huis.

We kijken nog even vol bewondering naar de bewakers die de hele nacht alleen op het eiland gaan zitten. En dan varen we weg. Het is koud op het dek maar het uitzicht is werkelijk fenomenaal. Dat gaan we niet snel vergeten.

We lopen (!) lekker naar huis, en bedenken wat me morgen allemaal gaan doen. Nou: Cable Cars!!!

xxx Lau en Ralph

Dag 17 – Naar Saaaaaan Francisco!!!

Na weer een belachelijk rustig nachtje (ons kabouterhutje met z'n minibedjes slaapt eigenlijk best heel lekker. Trouwens, van Queen- en Kingsize bedden is in de parken geen sprake, als je boven de 1,80 bent, dan lig je geheid met je voetjes buiten bed.), zonder beren of iets anders spannends, waren we snel ingepakt.

De zon scheen tussen de bomen door, en de uitcheckmeneer was nogal 'sorry' voor ons, dat we twee van die slechte dagen hadden gehad. Nouja, je kunt niet alles hebben.

De weg Yosemite uit, was net zo lang en bochtig als de heenweg, Op een gegeven moment moesten we met een tijdelijke brug de rivier over omdat onze weg door een rockslide was vermorzeld. Overal staan we bordjes dat het risico er is, maar het is toch wel heftig om te zien. Je zal er maar onder rijden...

Na 32 plasstops (die anderhalve literbekers van de Burger King zijn echt te veel van het goede) komen we vijf uur later aan in San Fransisco. Bij het Radisson Fisherman's Wharf Hotel. Briljante plek, hadden we ons echt op verheugd. Bij de balie wacht ons echter een domper van de bovenste plank. 'U zit bij het verkeerde Radisson Fisherman's Wharf, hoor! U moet naar het Radisson Airport Bay huppeldepup hotel'. Uuuh, oke???

We gaan weer terug naar de auto om hier eens goed over na te denken. Er heeft toch al die tijd Fisherman's Wharf op alle boekingen en facturen gestaan? We bellen 't reisbureau om te vertellen dat we heel boos zijn en dat ze het moeten oplossen. Maar het is zondag, 11 uur 's avonds in Nederland, en ook nog eens Pasen. Dikke kans dat ze morgen ook niet werken. We balen echt als een stekker omdat we die leuke plek moeten inruilen voor een of ander hotel super ver van de stad vandaan. Maar als we koud een minuut op weg zijn, komen we tot de conclusie; wat er ook gebeurt, we gaan gewoon in dat leuke hotel!

Voor de tweede keer die middag lopen we de lobby in om te vragen of er nog kamers zijn. En jahoor, zelfs met Bayview. Vooralsnog doen we het op eigen kosten, maar we gaan van het reisbureau eisen dat ze het vergoeden.

En het is het waard, het uitzicht is briljant. We kijken uit op San Francisco Bay, met rechts Pier 39, voor ons Alcatraz en links de rest van Fisherman's Wharf en de Golden Gate Bridge. En twee blocks verderop vertrekken de Cablecars. We zijn weer blij.

Als service naar het reisbureau annuleren we het andere hotel, en bellen (we moeten inspreken op het noodnummer, handuuuuug) nog een keer om te vertellen dat de plannen iets gewijzigd zijn...

We nemen nog een douche (want de Yosemite Viezigheid moest er nodig af) en gaan daarna onze 'hood' verkennen. Alles heeft hier met vis te maken (of met toeristenspul). Het eerste standje bij de achterdeur van ons hotel is een parelwinkeltje waar je zelf een oester kan kopen, 'm open kan wrikken, en dan heb je een echte parel! We blijven even staan bij het grote raam van de Sourdough Bakery, waar de bakker heel spiffy zijn broodjes bakt. Iets verderop worden die broodjes verkocht met een soort Krabsoep/ragout erin. Dat heet een Clam Chowder, en is echt hét gerecht hier in San Francisco. Maar eigenlijk kun je alles hier met Krab kopen, dus we doen een broodje krabsalade.

Dan is het tijd voor pier 39, waar de zeeleeuwen lekker liggen te zonnen (we hebben het weer warm, thank god!!) en waar we helemaal blij worden van alle leuke winkeltjes en eettentjes. We shoppen magneetjes bij de magneetbar, kopen spulletjes die in het zonlicht van kleur veranderen in een winkeltje die alleen maar dat soort spullen verkoopt. Kijken in de winkel voor Linkshandige mensen, een magicshop, een winkel met alleen maar glittertjes. Een waar paradijs op aard voor de toekomstige mevrouw de Leeuw.

Er stak een flink windje op, dus we moesten even een warme laag kleding gaan halen in het hotel (handiiiiig, da's echt dichtbij), maar daar kregen we ineens heel erg honger. Voor de snelle hap wipten we de IHOP binnen. Hadden we al vaak langs de weg gezien, maar geen idee wat ze daar hadden. Blijkt dat je daar prima kunt eten, en nog eens gezond ook. Daar hadden we best wel eens behoefte aan. En we zijn nog een aantal dagen hier, dus dat visrestaurant komt er heus wel.

Na nog even geskyped te hebben met Rob en Annemieke in Las Vegas, zochten we ons tophotelbedje op. We beginnen nu langzaam aan een beetje te dromen over Maui!

XX Ralph & Lau

Dag 16 - Bibberen in Yosemite Park

'Ik zag twee beren broodjes smeren', slaat in ieder geval niet op ons. Het eerste nachtje in Yosemite is vrij rustig verlopen. We hebben (lees: Ralph, Lau is overal doorheen geslapen) wel een toeter gehoord, en wat geschreeuw. Met wat fantasie zouden dat mensen kunnen zijn die beren wegjagen. Want dat moet je doen als er je eentje ziet, heel veel lawaai maken. Ze moeten bang voor mensen blijven, anders worden ze gevaarlijk en dan worden ze doodgemaakt.

Volgens ons zijn de beren hier zo bang voor al die honderden (misschien wel duizenden) mensen die hier rondlopen, dat ze lekker in hun holletje blijven zitten en knagen op een eekhoorn. Want die zitten hier genoeg.

Vanochtend was dus een beetje een rare morgen. We hadden verwacht dus niet zoveel te slapen, maar eigenlijk hadden we er dik 10 uur op zitten. Met onze slaperige koppen een klein ontbijtje naar binnen geschoven en koffie gaan halen bij het food- en shopplein van Camp Curry.

Eerst nog even contact proberen te krijgen met Rob en Annemieke, om te vragen of ze goed waren aangekomen in LA, maar dat ging niet helemaal van harte. Gingen we later nog wel eens proberen...

We namen de shuttlebus naar Yosemite Village, waar wat winkeltjes zijn en een leuk museum over Yosemite. Na een sanitaire stop liepen we naar de Yosemite Falls, de hoogste watervallen van het Park. Na een gemakkelijke wandeling van een kwartiertje, door een mooi bos met stroompjes (overal zijn stroompjes, dankzij het smeltwater) kwamen we bij de Lower Yosemite Fall, de Upper Fall bulderde iets daar boven met een rotgang naar beneden.

Hoewel we nu al een paar watervallen hebben gezien, het blijft indrukwekkend, en erg fotogeniek. Gelukkig was het niet meer aan het regenen, nog wel koud en bewolkt, maar we konden inmiddels de schoonheid van de laaghangende wolken waarderen.

Omdat de plotselinge kou toch wel invloed heeft op ons gestel hebben we de 'strenious' hike naar de Upper Fall maar even gelaten voor wat het was. We hebben een beetje rondgekuierd in de Valley, tot we bij een picknickplaats kwamen waar hele Mexicaanse volksstammen aan het barbecueën waren. Koelboxen van 3 bij 2 meter werden aangesleept, en het ging allemaal om de beste picknicktafel op die spot. We voelden ons met onze bageltjes en cashewnootjes een beetje truttig, maar we vonden het toch maar raar om met 10 graden te gaan barbecueën. (We vinden het persoonlijk ook erg moeilijk te verkroppen dat het in Nederland een soort van tropisch paradijs is, en wij spontaan reuma van de kou hier krijgen.)

Na ons vergaapt te hebben aan de Latijns-Amerikaanse gemeenschap in Yosemite (mensen kijken blijft toch het leukste wat er is), namen we de bus naar Happy Isles. Een hele hippe plek, want het was er heel druk. Je kon er namelijk naar de Vernall Falls lopen. De buschauffeur grapte nog, dat het misschien een beetje 'steep' kon zijn. De trail was maar 1,6 mile, nog geen 3 kilometer. Pfff, dachten we... eitje.

Noouououou, dat viel vies tegen. De Vaartweg is er een lauw rotheuveltje bij. Maar gelukkig (de één iets frisser dan de ander) bereikten we de footbridge waar we de waterval konden zien en waar onderdoor het water nogal woest kolkte. Wat dat betreft is deze periode wel fantastisch om Yosemite te bezoeken, want de watervallen en stroompjes staan op 'maximaal'.

Na nog wat boze opmerkingen naar mensen die met alle macht met een eekhoorntje op de foto wilden, en ze dus gingen voeren (Zwaar verboden in Yosemite, je moet de dieren wild houden) 'You're not supposed to feed them, right?', werden we schamper aangekeken, en gingen we een beetje bozig weer naar benee. Het zal ons scoutinghartje wel zijn, maar waarom zou je een National Park bezoeken als je alleen maar aan jezelf denkt, en de boel een beetje verkloot? Wij vinden het zonde, en ik denk de parkbeheerders ook. Want echt overal staan borden en worden er stukjes bos/grond/poel afgeschermd zodat ze weer kunnen herstellen van de toeristenmassa. Om de een of andere reden zijn dat soort dingen in de Lage Vuursche niet nodig. Maar de Nationale Parken worden hier toch meer als een soort Efteling gezien, waarschijnlijk.

Eenmaal beneden vinden we een picknicktafel en eten we onze bagel met pindakaas, die na al dat BBQ-geweld, nog best lekker smaakt. Daarna nemen we de bus een halte verder naar het Mirror Lake-trailhead. Dat is gelukkig weer een bejaardenpad, maar we ontdekken er parallel aan nog een bospad wat iets uitdagender is. Helaas is dat op een gegeven moment afgesloten door risico op vallende rotsen en een aantal die het pad al hebben vernield.

Mirror Lake ( Ralph vond dat het wel op een Mirror leek) lijkt inderdaad op een spiegel, zo glad. En als de zon had geschenen en het was niet zo bewolkt, had je de immense rotswanden van Yosemite er goed in weerspiegeld kunnen zien. Desalniettemin een mooie plek, waar we ons weer even konden vermaken met het kijken naar mensen. Want naast half Mexico is er ook een complete Bollywood-productie in het park neergestreken. Overal waar je kijkt zijn kleine mannetjes met snorretjes, en vrouwen waarvan je verwacht dat ze elk moment kunnen gaan dansen. Om de een of andere manier hebben ze er een handje van om te flitsen als ze een foto maken op klaarlichte dag in de buitenlucht. En ze nemen nog meer spectaculaire poses aan dan de Japanners.

Ergens aan het eind vinden we een leuk pad, terug naar de weg, wat erg rustig is. Het loopy tussen allerlei grote brokken graniet door, en we hebben af en toe toch wel het idee dat daar wel eens heel goed de huisjes van beren en bergleeuwen zouden kunnen zitten. Is het eindelijk een keer stil … hebben we het gevoel dat we moesten laten horen dat we eraan komen. Uiteindelijk nergens voor nodig, want niets gezien. Maar je raakt door alle waarschuwingsborden toch aardig op je hoede. En we zijn natuurlijk een beetje bangeriken...

Terug bij Curry Village hebben we even zitten internetten bij de Lounge (gratis WIFI!) en besloten toen om toch maar weer een buffetje te doen. Want de pizza (de andere optie) komt inmiddels onze neus uit.

Even een frustratiemomentje toen we terug naar de Cabin liepen, de zon scheen en de lucht werd blauw. Zal je net zien, dat als we morgen weggaan, dat het prachtig weer is. Nouja, we hebben vandaag wel heel erg mazzel gehad met bijna geen regen. En we hebben weer een heleboel moois gezien. Toch denken we dat Yosemite beter te bezoeken is in juni. Nu zijn er nog veel dingen afgesloten door de sneeuw. En raften en zwemmen, wat hier ook heel leuk kan, is niet echt een aanrader met deze temperaturen.

De dierenteller staat nog steeds op 29734 miljard eekhoorns en wat gekke vogels en muildierherten, maar geen echte stoere dieren. Misschien dat we vannacht nog een beer zien. In San Francisco zullen we waarschijnlijk alleen dieren zien in Chinatown.

Trusten!

Ralph & Lau