Dag 23: Maui - Ondertrouw & Onderzoek

's Ochtends gaan we op pad in onze cabrio, want we hebben een afspraak met Cynthia Wolfe, die onze trouwdocumenten in orde gaat maken. Een soort van ondertrouw... Als we wegrijden op parkeerplaats zien we Corry, gezellig met de andere hotelgasten buiten een sigaretje roken. We hebben ons voor de gelegenheid mooi aangekleed, dus het kwartje valt meteen. En er wordt goed met ons meegeleefd!

Het is meer een administratieve rompslomp, maar het is wel leuk om actief met het trouwen bezig te zijn. Cynthia zit gewoon in een piepklein kantoortje aan haar huis, er ligt een vrolijk Hawaiiaans kleedje op tafel. We moeten wat papieren invullen, krijgen instructie over hoe we na de bruiloft de papieren moeten opsturen en we moeten 65 dollar betalen. En dan is het klaar. Gelukkig hebben we niemand meegenomen, want er is niets romantisch aan.

Omdat we nu een beetje in de trouwsferen beginnen te raken, gaan we op zoek naar ons strandje,het strand waar we gaan trouwen. Maar we zijn de routebeschrijving vergeten, dus rijden we op goed geluk naar iets wat Makena heet (maar zo heten nogal veel dingen). We parkeren op een public parkinglot met restroom, en na een klein stukje lopen, komen we op een prachtig strand. Natuurlijk lopen we de zee even in, maar we zijn nog in onze ondetrouwpakjes, dus echt zwemmen kunnen we nog niet. Op blote voeten over straat lopen we met tegenzin weer terug naar de parkeerplaats. Eigenlijk maakt het niet uit op welk strand we trouwen, het is allemaal hartstikke mooi.

We brengen nog een bezoekje aan het restaurant waar we dinsdag willen eten, maar het is nog veel te vroeg voor een goede indruk, dus besluiten we om vanavond nog even terug te gaan. Nu willen we zonnen en zwemmen aan het strand!!

Bij het hotel staat beide families op het punt om weg te gaan, dus we hebben een soort ontvangst comité. En we moeten natuurlijk even op de foto, want we zijn in 'ondertrouw' gegaan.

Iedereen gaat lekker zijn eigen weg, en wij besluiten om een stukje van Kihei te verkennen.
We belanden in een overdekt marktje, met allerlei troepjes en kopen daar een mooie kerstzeester voor in de kerstboom. Je kunt nooit op tijd genoeg zijn :D

We vinden een leuk barretje voor de lunch, de Tiki Lounge, wat overdekt is met orchideeen. Uiteraard komen er tropische gerechten en tropische drankjes op tafel. Heel Hawaiiaans, alleen is de muziek enorm vals. Maar het is een koel plekje in de schaduw en dat hadden we even nodig!

Snel terug naar het hotel, want we gaan naar het strand! Na het voorproefje van vanochtend willen we niets liever dan in de zee spetteren. Op het strand waait het nogal, dus we worden lichtelijk gezandstraald, maar de zee is heerlijk en blauw. En sterk. Soms komt het water erg ver het strand op. Als rasechte Hollanders bouwen we dan ook een dijk om onze handdoeken droog te houden.

Na drie uur zonnen, klooien en zwemmen vinden we het wel even mooi, we hebben nogal last van de zandwind, dus verkassen we naar het zwembad,. Ook Rob en Annemieke hebben dat plan opgevat, en later sluiten ook Carlijn en Marlies zich aan bij het koele zwembad en de cocktails. Als zelfs Harry, Corry en Kathy weer naar hun vaste spot toekomen is het feest compleet en wordt het een weerzien voor iedereen.

Rond een uurtje of zes, pakken we een douche en gaan eten met Carlijn en Marlies bij het Mexicaanse cafe tussen onze 'huisjes' in. De burrito's die we daar krijgen zijn belachelijk groot, maar wel goed, dus we vragen op Ralph na allemaal een doggybag. Na het eten gaan Carlijn en Marlies, Mark en Harmke ophalen, en wij gaan naar 'ons' restaurant om te kijken hoe het er 's avonds uitziet. Mooi, dus we praten wat met de meneer die ons gaat bedienen. Lau hangt nog even de Bridezilla uit. Met een goed gevoel, en onze eisen op een rijtje kunnen we het maandag gaan kortsluiten met de general manager.

Stiekem komt er nog best wel wat kijken bij dat trouwpartijtje, dus op de hotelkamer regelen we nog wat andere kleine dingetjes. Al snel is het tijd om naar Kamaole Sands (het appartement van de vriendjes en vriendinnetjes) te gaan om Harm en Mark te verwelkomen. We komen precies tegelijk aanrijden, en moeten dan even goed knuffelen! Het blijft superleuk en bijzonder om elkaar zo tegen te komen op een eiland midden in de oceaan aan de andere kant van de wereld. Maar na een minuut is het eigenlijk alsof we gewoon een avondje zitten te bieren op een van clubhuizen.

Harmke en Mark zijn verbazingwekkend fris na hun verblijf in Houston (Geen aanrader trouwens: Warm, het lijkt op Almere en er zijn veel Cowboys met snorren) dus Mark gaat na elf uur nog met Carlijn en Marlies mee boodschappen doen. In de supermarkt komen ze er achter dat ze vanaf 10 voor elf geen drank meer mogen kopen. En nee is nee in Amerika, dus hoe vreemd de tijd ook is; Naar alcohol kunnen ze fluiten.

Wij zijn ondertussen lekker op de hotelkamer om met een drankje even uit te puffen van deze dag. Ook op Maui zijn we drukker dan gedacht. Maar na dinsdag gaan we eens even lekker een dagje echt chillen!

Dag 22 - Naar Maui

Precies drie weken nadat we aan onze reis begonnen, staat er weer een vliegtuigdag op het programma. Om kwart voor zes gaat de wekker, want om half zeven gaan we met Rob en Annemieke richting vliegveld. Het is zowaar een beetje druk met uitchecken, maar omdat het hotel zo dichtbij LAX is, zijn we ruim op tijd.

Raph en Lau hebben nog wel een overgewicht probleempje, dus moet er bijna 5 kilo aan troep repacked worden. Dat is niet zo relaxed op het vliegveld... volgende keer toch maar de weegschaal van het hotel serieus nemen (kost toch 100 dollar zo'n te zware koffer).

Na een full package-fouilleersessie bij de douane en een vluchtig ontbijt bij de Starbucks rollen we het vliegtuig in. En dat is maar voor de helft gevuld, dus na het stijgen, verkassen we naar de stoelen bij de Nooduitgang en is de vijf uur naar Maui heeeeeel goed door te komen.

Zo koud als het was in het vliegtuig, zo warm is het op het Kahului Airport. De lagen kleren gaan uit, en Ralph koopt voor Annemieke en Laura een bloemenkrans. Zo kunnen we helemaal vrolijk en in stijl op onze koffers wachten.

Nadat we hebben gehoord dat Harmke en Mark een vertraging van een dag hebben opgelopen en vast zitten in Houston (we've got a problem.) zetten we koers naar Dollar voor onze cabrio's!
Even zijn we jaloers op de supertoffe ferrarirode kleur die Rob en Annemieke op de kop hebben weten te tikken, maar al gauw genieten we met volle teugen van ons eigen open dakje. Het is een fijne 28 graden en het is met de wind wel even lekker uitwaaien van ons vliegreisje.

Als we twintig minuten later aankomen bij het Maui Coast Hotel zitten Corry en Kathy (die er al sinds dinsdag zijn) al op ons te wachten. Harry is golfen. Ze zien er al behoorlijk uitgerust en bruin uit, dus dat belooft veel goeds.

Na een heleboel congratulations over het aanstaande trouwfeest van de recptionist(e), frissen we ons even op in onze twee kamer suite (De aller-relaxte kamer ooit!) en gaan we daarna met zijn allen eten bij Café O Lei, waar Harry ons tijdens de trouwdag ook naartoe wilt meenemen. Daar maken we kennis met legendarische Lava Flow (cocktail met kokos, annanas en aarbei) en de best wel goede Hawaiiaanse keuken. Ook krijgen we hele grappige sleutelshangers van de Slotjes. Het zijn onze namen in het Hawaiiaans. Laura wordt Laula, Ralph wordt Lalepo. Het leukst is de Hawaiiaanse naam van Kathy; Kaki. Wat we uiteraard uitspreken als Kakkie. :D

We verkennen de straat langs ons hotel; vooral de winkeltjes en lopen met zijn allen het strand nog even op. En dat is wel een topgevoel!!! Met zijn allen op Maui! En wat is het mooi. Alleen het strand tegenover ons hotel is al prachtig en kan zo voorop een reisgids. Het zand is zacht en wordt gladgestreken door de zee, palmbomen staan aan de rand, en het water is knalhelder. Hier zijn we voor gekomen.

Toch doen we vandaag nog geen strand. Wel doen we wat boodschapjes, en sjokken we daarna naar het paradijselijke zwembad van het hotel. Waar we precies op tijd zijn voor 't happy hour. Zodat we na wat drankjes aan en in het zwembad, samen met Harry, Corry en Kathy , giechelend naar onze hotelkamers gaan.

We douchen, Rob en Annemieke komen nog even buurten, maar we hebben iets te doen vanavond! We willen nog iets te eten kopen en Marlies en Carlijn opwachten bij hun appartement. Want in tegenstelling tot onze vijf uur vanaf LA, hebben zij er er +20 uur op zitten...

Om kwart over negen komen ze aanrijden, en ze verwachten helemaal niet dat we ze op staan te wachten. Verassing! Nadat de ringen (Koerier Marlies, voor al uw waardevolle spullen) zijn overgedragen gaan we nog even mee naar hun zespersoons appartement. Dat is goed groot, dus daar moet iedereen zich wel kunnen vermaken de komende week. We blijven niet lang, want we zijn best wel moe en morgen hebben we om kwart over negen al weer een date!

Dag 21 - Weer terug naar Los Angeles

Na een ontbijtje in het piepkleine ontbijtzaaltje van het hotel, weten we niet hoe snel we d'r moeten wegkomen. De Brabanders zijn ook weer aanwezig, en we hebben helemaal geen zin om te socializen. We zitten nog heel eventjes in ons coconnetje. Vanaf vanavond hebben we weer continu mensen om ons heen.

We laten de TomTom ons zo veel mogelijk via de kust naar Santa Barbara rijden. Ook al zo'n mooie plaats, met een heel fijn strand. We moeten de parkeerplaats betalen via een soort bord met gleufjes, waar de nummers van de parkeervakken op staan. Je moet zelf je dollars erin proppen, en that's it. Lekker analoog.

Met onze overgebleven bammetjes, cashewnootjes, appelsap, gaan we eens even lekker op het strand liggen bakken. Er staat een briesje, dus het is goed uit te houden. Het is er ook heel rustig, en de meeuwen zijn enorm. Er joggen wat sportievelingen voorbij, een student zit verderop te leren. Heel relaxed...Misschien wel iets te relaxed, want twee uur later zitten we met een enorm rood hoofd weer in de auto.

Het is pas twee uur, en we hebben nog anderhalf uur rijden te gaan. Dus we doen het rustig aan. We pakken de Hwy 1 weer, en rijden weer langs de prachtige oceaan richting Los Angeles. Als we door Malibu rijden is het weer vergapen geblazen. Eigenlijk is al het strand daar private, want er staan zoveel prachtige strandhuizen. Er schijnen hele bupsen met Celebrity's in Malibu te wonen. En geef ze eens ongelijk. Het is er ook prachtig... en lekker weer!

Omdat het tank-lampje wel heel erg begint te piepen, tanken we de laatste gallon. We willen de auto niet te vol inleveren. We blijven Hollanders natuurlijk.

We komen vrij vroeg aan in Los Angeles, dus besluiten we de Santa Monica-pier nog even te bezoeken. En we zijn blij dat we dat gedaan hebben, want het was minstens net zo leuk als Venice. Ook weer allemaal prulletjes en eettentjes, maar ook een kermis! Eerst doen we wat suffe spelletjes in de arcadehal, maar daarna is het tijd voor het echte werk. Het schommelende schip. Ook wel bekend uit de Efteling, maar hier heet het the Green Dragon. De Groene Draek, ook wel.

Terwijl Lau normaal altijd alles wat hard en hoog en over de kop gaat, wilt doen, zit ze nu te gillen als een speenvarken, en blijft Ralph er behoorlijk koel onder. De truc: opzij kijken. Maarja, dan is er geen lol aan natuurlijk.

Om bij te komen van onze wilde rit, kopen we nog een snowcone (raar ijsje), en lopen we weer terug naar de auto, om naar het Westin te rijden.

De rit naar het hotel neemt wat meer tijd in beslag want er staan enorme files, omdat er enorme ongelukken gebeurd schijnen te zijn. Maar we kennen LA inmiddels op ons duimpje (en de TomTom is onze redding) dus we rijden lekker binnendoor, en dat scheelt stilstaan.

Als we bij het hotel aankomen, worden we direct gespot door Rob en Annemieke, die ook net zijn aangekomen.

We checken in, en gaan daarna de auto wegbrengen. Niets geen controle, gewoon bliepbliep met een apparaatje en de vraag of we het leuk hebben gehad. Zo makkelijk gaat dat dus. Het is wel even jammer dat we de auto achter moeten laten, want hij heeft ons toch drie weken heel comfortabel het land door geholpen.

Zodat we niet terug hoeven te lopen naar het hotel, charteren we de buschauffeur van de airport shuttle, dat ie ons even afzet op de hoek van het block waar ons hotel staat. Eigenlijk mag het niet, maar hij vindt het wel spannend. We moeten er meteen uit als ie het zegt, want het is niet allowed.

Op de hoek springen we inderdaad uit de bus, en we geven de man nog wat centjes. Dat heeft ons tijd en een taxiritje bespaard.

Om de vakantie op het vasteland af te sluiten, eten we bij de Denny's, waar we ons eerste ontbijtje ook gedaan hebben.

Met warme wangen van de zon, lopen we weer terug naar het hotel. Eens kijken of onze trouwspullen er nog zijn. Drie weken geleden hebben we ze in het volste vertrouwen afgegeven, en we hebben slechts drie bonnetjes om alles weer op te halen.

Gelukkig is het er allemaal nog, maar de congierge's dachten wel dat iemand zijn gehuurde bruidsjurk was vergeten terug te brengen. NOUJAAA, ZEG!

De spulletjes worden weer netjes in ons handbagagekoffertje gevouwen door Annemieke, die dat tenminste met beleid kan. Zo, dat is geregeld. We checken de vluchten nog even en pakken de koffers in. Morgen om kwart voor 6 gaat de wekker alweer (terwijl we eindelijk gewoon om 8 uur wakker werden), want dan gaan we EINDELIJK naar Maui. Trrrrrrouwen!

Tot vanuit Maui!!

xxx Ralph & Lau

Dag 20 - Naar Pismo Beach

Met pijn in ons hart hebben we vanochtend San Francisco verlaten. Want na ons dipje met slecht weer een bizarre drukte - wat we even erg slecht trokken - is het hier weer helemaal goedgekomen.

Wat een leuke stad! We hadden er nog wel twee dagen kunnen blijven.

Het plan is om vandaag de Highway 1 te rijden, de Pacific Coast Highway. In maart is er een stuk van de weg ingestort, hele brokken asfalt in zee, maar volgens de mensen van het hotel is het gemaakt. Op internet is het allemaal een beetje vaag, dus we gokken het er op.

De Hwy 1 begint al in San Francisco, niet zo idyllisch als ie zou moeten zijn, maar nog gewoon een drukke weg. Maar al snel wordt het rustiger en zien we een belachelijk uitgestrekte en blauwe oceaan.

Het is een eenbaansweg, dus het gaat niet zo snel. Maar dat geeft niet, want dan kan Ralph lekker om zich heen kijken. Dat gaat over het algemeen toch lastiger als je de meeste tijd achter het stuur doorbrengt.

Met een paar gouwe ouwe op de radio (Kiss FM) cruisen we langs de kust. We komen langs kliffen en strandjes, tot bij Santa Cruz even een plasstop doen. Met de gebruikelijke anderhalve literbekers met drinken rijden we door tot Carmel. Een mooi plaatsje, waar het elke dag wel vakantie lijkt te zijn, want het ziet er allemaal heel zonning uit. Lieve huisjes, mooie tuinen. En het is er heel groen. En geen drukke wegen te bekennen.

We rijden even naar het strand, waar het enorm hard waait!! Maar het is wel weer fijn om een strand te zien... kunnen we alvast even wennen aan de komende ruime week.

Vlak na Carmel staan er grote borden langs de weg die knipperend en met hoofdletters aangeven dat de Hwy 1 is afgesloten. We kijken even of we ergens halverwege nog kunnen afslaan, maar dat betekent zo'n 3 uur omrijden, en op een dag van al 4,5 uur rijden, is dat best veel.

Geen Big Sur voor ons, wat we ontzettend jammer vinden, maar we hebben ook niet zo'n zin om de heeeeeele dag in de auto te zitten. Het is zo'n lekker weer!

Dus we pakken de snelweg (wat overigens ook een mooie route is) en 2,5 uur later zijn we bij ons hotel in Arroyo Grande. Omdat we behoefte hebben aan zon, duiken we meteen het zwembad in en gaan lekker even zonnen. Er is ook een guest laundry bij het zwembad, dus die laten we ook nog even wat werk doen.

Ralph komt nog in aanraking met een stel niet zo heel slimme Brabanders, die geen Engels kunnen (handig, zo op vakantie in Amerika) en we koekeloeren stiekem naar een paar hele bijzondere Duiters (boswachters op vakantie).

's Avonds bekijken we Pismo Beach (de badplaats naast Arroyo Grande), maar het is niet echt een sprankelende plaats te noemen.

We eten in het allerslechtste en vieste restaurant van de hele reis. Hier wordt de term 'I put ketchup on my ketchup' wel weer even bevestigd. Amerikanen eten alles met ketchup. De garnalencokctail die Lau dan ook bestelde waren drie blaadjes sla, garnalen en een halve fles heinz. En dat lekker door elkaar geroerd. Eigenlijk best smerig. Maar we hebben de afgelopen tijd ook wel lekker gegeten met al die verse vis. Dus misschien zijn we een beetje verwend.

Naast het vieze restaurant zit nog wel een geinig snoepwinkeltje, waar ze HotliX verkopen. Dat zijn snoepjes van of met insecten. Dus een lolly met een schorpioen of een vlinder erin. Of een doorsje gesuikerde maden of krekels in chocola.

We houden het maar bij een oldskool rol Hubba Bubba en Pop Rocks, van dat knetterspul. Rare dingen genoeg gegeten vanavond.

In het Hotel pakken we de koffers eens goed in en zoeken we alvast wat zooi uit, want we moeten morgen de auto inleveren. Na wat geknetter en wat kauwgombellen, mogen we lekker slapen.

Morgen laatste rijdag!

XX Ralph & Lau

Dag 19 - Sjiek Shoppen in San Francisco

Uiteraard weer een boel nieuwe foto's!

Hierrr!!

Vannacht (nouja, half twaalf, in Nederland half negen) zijn we gebeld door onze reisagent. Alle kosten worden vergoed. Mooi. Daar hoeven we niet meer over in te zitten.

Vanochtend dus iets vroeger en vrolijker op voor een nieuwe dag San Francisco. Als volleerde toeristen met een large coffee en een donut op pad. En de zon was al lekker aan het branden.

Nadat we een dagpas voor het openbaar vervoer hadden gekocht, liepen we naar het beginpunt van de Mason/Powell-lijn van de Cablecars. Het ding zat al vol, wat betekende dat we op de treeplanken moesten gaan staan en hangen maar!!! Gelukkig gaan de Cablecars niet harder dan 15 km per uur, dus ongevaarlijk gingen we geheel nostalgisch de heuvels van San Francisco op.

Bij het Cable Car Museum stapten we 'af'. Dat ging alleen vijf minuten later pas open, dus gingen we aan de overkant bij een barretje nog even verder ontbijten. Iets gezonder ontbijten vooral.

In het museum zit ook de aandrijfinstallatie van de Cablecars, dus konden we de wielen waarop de kabels worden bewogen bekijken. En wat snuisterijen en andere ouwe troep. Toch heel leuk om te bezoeken, want dan pas zie je hoe eenvoudig die cars werken. En waarom er nu nog maar vier lijnen zijn, waarvan er vandaag 2 stuk waren. Hmm.

Ralph had z'n magneetje van een Cablecar, dus we konden weer verder op het echte voertuig.

Deze keer bleven we zitten tot het eindpunt om de 'turntable' te zien. Dan draait er een cirkeltje in de weg een rondje en staat het treintje weer de goede kant op. Grappig om te zien. En dat vonden meer toeristen, want in tegenstelling tot waar we waren opgestapt, stond hier een enorme rij.

Daarom mochten we wel gewoon lopen naar Union Square vonden we.

Onderweg nog even langs een enorme schoenenwinkel waar Lau uiteindelijk een tas kocht. Bij de Macy's vonden de we Cheesecake Factory met skydeck (terras), en aangezien we toch nog een keer cheesecake moesten eten en wel even lekker in de zon wilden zitten, vonden we dat wel een goed idee.

De zon was heerlijk, het uitzicht ook, en de Cheesecake was vooral veel. Een klein stukje is wel lekker, maar een hele homp... pfff. We kregen er zelfs brood met boter bij. Maar goed, we zaten heerlijk, toen opeens het luchtalarm afging. Lau schrok zich echt het apelazarus, vooral omdat de andere mensen op het terras (toeristen) ook nogal verrast keken, maar Ralph, redder in nood, trok al snel de conclusie dat het precies twaalf uur was, en dat de eerste maandag van de maand, in San Francisco waarschijnlijk de laatste dinsdag van de maand moest zijn. Toen bleek dat ver beneden ons de rest van de wereld ook ongestoord verder ging waarmee ze mee bezig waren, wisten we het zeker.

Omdat we toch in de Macy's waren moest er even gewinkeld worden. Op zoek naar de mannenafdeling, kwamen we er na een half uur achter dat dit het damesgebouw was, en dat de herenafdeling aan de overkant van de straat zat. O.

Ralph wilde graag nieuwe overhemden, en die hadden ze wel. Ongeveer 235 miljard verschillende exemplaren. Uiteindelijk heeft ie er drie uitgekozen. Heel sjiek van Calvin Klein.

Lau mocht ook nog heel even, en kwam onder de glitters het pashokje uit. Dat jurkje werd het niet. Een ander gevalletje wel.

Inmiddels was het half vier (!!!!), en waren we wel even klaar met winkelen. Tijd voor Chinatown. Ralph heeft het de hele vakantie al over Chinatown en hoe goor ie het 12 jaar geleden (toen ie er ook al was voor een trouwerette) vond. Kikkers in zakjes, gillende kreeften in pannen en een enorme putlucht. Toch maar er heen, want Lau is wel wat gewend, na Chinatown's in Maleisië en Indonesië.

Laten we zeggen dat we na een aantal blocks Chinatown een beetje teleurgesteld waren. Niet dat we graag arme diertjes hadden willen zien, maar het was nu vooral heel erg rustig, een beetje prullaria, wat Chinese lampionnen en hooguit wat groenten. Maar meer was het niet! Alleen in een zijstraatje ontdekten we een aantal bakken vol met vissen en eentje waar een mevrouw het lekkerste kikkertje voor vanavond aan het uitzoeken was.

Dus mensen, je kunt er gewoon weer heen, helemaal als je op zoek bent naar goedkope juwelen en andere kitch!

Na een korte stop bij Ghirardelli Square voor een ijsje was het tijd om bepakt en bezakt met onze veroveringen even naar het hotel te gaan. We hadden bedacht om ons mooi op te tutten en dan lekker bij een visrestaurant op de Wharf te gaan eten.

Eerst mochten we in onze piekfijne pakjes nog even langs bij de mevrouw van Pick a Pearl. Lau mocht voor 9 dollar een oester uitzoeken, er drie keer op tikken, dan rinkelde die mevrouw met een belletje en begon ze de oester open te wrikken en te poeren in het vlees. Het was bloedspannend, want het het was natuurlijk de vraag of er wel een parel in zat, of dat die mevrouw zichzelf niet levensgevaarlijk zou verwonden met d'r mesje. No pearl no pay, was het, maar er zat een hele grote witte parel in. Best wel cool! 

De mevrouw (die Hawaiiaaans deed, maar Chinees was... en Engels sprak...) boorde een gaatje in de parel. We konden hem op een 'setting' laten frutten om er een hangertje of een ring van te laten maken. Toevallig was Lau voor de vakantie al stad en land afgelopen om een perfect kettinkje voor bij de trouwjurk te zoeken, en ineens diende die zich aan! Van Ralph mocht ze hem in een witgouden hangetje/houdertje laten zetten als cadeautje! Heel mooi!

Omdat de mevrouw het leuk vond dat we over een week gingen trouwen op Maui (haar company was ook van Maui) mocht Lau nog een oester uitzoeken. Ze moest de lelijkste kiezen, zei de mevrouw. Dat braaf gedaan te hebben, bleken er twee (!) kleinere roze pareltjes in die oester te zitten. We bedankten voor de optie om ook hier een sieraad van te laten maken, maar we mochten de parels wel meenemen.

Iets verderop een dun kettinkje gekocht waar de witte parel aan kan hangen, dus Lau is helemaal compleet. En da's nog eens een leuk aandenken, zo vers uit een oester (Stinken!!!)

Na het parelavontuur gingen we eten op pier 39, waar we de zon onder konden zien gaan. Wijntje, biertje, helemaal fijn.

De romance werd even verbroken toen Lau een slabbertje omgehangen kreeg, omdat ze de Shellfish Plate had besteld, wat krab-kraken betekent. En dan is een slabbertje niet overbodig bleek later....

Maar gelukkig is het altijd goed om dat te beseffen, dat hoe voor lul je ook zit, dat we elkaar nog steeds heel erg lief vinden. Dus dan komt het mooi uit, dat we over een weekje gaan trouwen.

Morgen moeten we afscheid nemen van San Francisco, wat we heel jammer vinden, want we vinden het hier fantastisch!

Slaap lekker!

Xxx Ralph & Lau

Dag 18 - Steil omhoog in San Fransicso

Het is buiten rotweer, daarom slapen we uitgebreid uit. Pas om iets voor elven gaan we op zoek naar ontbijt. Vlakbij vinden we echt een typische diner, met zwart wit geblokte vloer, rode booths en jukeboxes. Om het helemaal af te maken gaan we aan de bar zitten en bestellen lekker pancakes. Nog net op het nippertje want om elf uur, wordt de lunchkaart op tafel gezet.

Na het veeeeel te machtige ontbijt pakken we de auto. Want er moet natuurlijk wel even autogereden worden in San Fransisco (het idee om over de Golden Gate te fietsen hebben we overboord gegooid omdat het regent). Via een paar typisch steile straatjes, vinden we Lombard street, het steilste straatje van Sa n Francisco. De auto parkeren moet haaks op de weg, waardoor Lau bijna uit de auto valt als ze de deur open doet. Er zullen vast veel auto's zijn met blikschade bij de portieren...

Lombard street is het enige straatje (voor zover we hebben gezien) dat heel bochtig is aangelegd, de rest is gewoon recht en super steil. Maar het ziet er wel heel leuk uit!

Dan is het tijd voor de Golden Gate. Inmiddels is de zon doorgebroken en wordt het zelfs warm, dus de jassen kunnen uit, en we hebben een prachtig uitzicht op de rode brug vanaf Crissy Field Beach en Fort Point.

D'r overheen rijden, er overheen lopen, we hebben het allemaal gedaan. Het is toch wel een indrukwekkend ding. En bizar lang ook. We lopen dus maar tot de helft :D

Ralph wil heel graag aan de niet San Francisco kant van de brug, bij Sausalito, kijken naar de Muir Woods, de grootste bomen ter wereld. Het is een heel mooi stuk rijden, daar aan de overkant, het lijkt zelfs een beetje op Beverly Hills vinden we.

Maar aangekomen bij het bos, is er geen enorme boom te bekennen. We moeten weer keihard hiken om er eentje te zien. We besluiten dat we daar, met zoveel San Fransisco voor de boeg, niet zoveel zin in hebben. Dus mogen we weer terug over de Golden Gate.

We stoppen bij Alamo Square (de tour ernaar toe blijft leuk met al die supersteile straten) waar een paar van die supertoeristische Victoriaanse Huisjes staan, die vaak in films voorkomen. Da's een snelle stop, want het is lekker weer, maar niet zo lekker dat we uitgebreid in het park daar willen chillen.

Via Lombard street, nu rijden we wel de bochtige straatjes, rijden we terug naar het hotel. We gaan de Wharf maar weer eens op. (Hahahaha, het is te eenvoudig vanaf hier). Eest wat eten! Ralph neemt zijn eerste hotdog en Lau kiest voor de traditionele Clam Chowder. Een soort soepkom van brood, met vissoep. Het blijkt geen krab te zijn, maar een soort schelpjesspul. Wel heel lekker.

Daarna geven we toe aan onze vakantietraditie; een aquarium bezoeken. Laten we het maar bij het volgende houden; vooral leuk voor kinderen.

Daarom houden we tijd over om nog even op pier 39 rond te huppelen. We vinden een Mirror Maze, en dat willen we natuurlijk wel even doen! We krijgen plastic handschoentjes aan tegen de vette vingers op de spiegel en gaan het doolhof in. Het is echt een hele goede, want het duurt toch wel effe voordat we de uitgang gevonden hebben. Hilarisch is ook dat je elkaar kunt foppen met waar je staat, omdat de spiegels in allerlei hoeken staan. Erg geinig om te doen!

We kopen nog een Hawaiiaanse Smoothie, om alvast in de stemming te komen, en Ralph mag eindelijk zijn Crepe Banana Nutella. Even een bodempje leggen voordat we naar Alcatraz gaan.

We hebben de avondtour geboekt omdat we dan crowds zouden avoiden. Nou.... het is er anders heel erg druk. Gelukkig passen we met gemak op de boot, en hebben we een mooi uitzicht op de ondergaande zon, San Francisco en de Golden Gate.

Op Alcatraz lopen we met een gids mee die ons wat vertelt over het eiland. En over dat ontsnappen onmogelijk is. En dat er vorige week nog iemand heeft geprobeerd achter te blijven, en dat er boyscouts mogen blijven slapen op het eiland. Cool, maar best wel eng.

Binnen worden we door de douches geleid, en krijgen we een audiotour. Heel mooi gemaakt, met de stemmen van ex gedetineerden en bewakers. We hebben expres de Engelse genomen, er is ook een Nederlandse versie, maar na ons Grand Canyon avontuur met Nederlandse commentaren, zijn we daarvan genezen.

We lopen aan de hand van de tour door de hele gevangenis. Door de geluiden op de koptelefoon kun je je goed voorstellen hoe het er 50 jaar geleden aan toe moet zijn gegaan. Langzaam wordt het donker en wordt de sfeer in de gevangenis spannender. Na dik een uur zijn we uit geluisterd en kijken we nog even rond. Inmiddels is het stikdonker en heb je een prachtig uitzicht op de skyline van SF by night. We luisteren ondertussen nog naar een verhaal van een gids over een spectaculaire ontsnappingspoging, maar dan moeten we op de laatste boot naar huis.

We kijken nog even vol bewondering naar de bewakers die de hele nacht alleen op het eiland gaan zitten. En dan varen we weg. Het is koud op het dek maar het uitzicht is werkelijk fenomenaal. Dat gaan we niet snel vergeten.

We lopen (!) lekker naar huis, en bedenken wat me morgen allemaal gaan doen. Nou: Cable Cars!!!

xxx Lau en Ralph

Dag 17 – Naar Saaaaaan Francisco!!!

Na weer een belachelijk rustig nachtje (ons kabouterhutje met z'n minibedjes slaapt eigenlijk best heel lekker. Trouwens, van Queen- en Kingsize bedden is in de parken geen sprake, als je boven de 1,80 bent, dan lig je geheid met je voetjes buiten bed.), zonder beren of iets anders spannends, waren we snel ingepakt.

De zon scheen tussen de bomen door, en de uitcheckmeneer was nogal 'sorry' voor ons, dat we twee van die slechte dagen hadden gehad. Nouja, je kunt niet alles hebben.

De weg Yosemite uit, was net zo lang en bochtig als de heenweg, Op een gegeven moment moesten we met een tijdelijke brug de rivier over omdat onze weg door een rockslide was vermorzeld. Overal staan we bordjes dat het risico er is, maar het is toch wel heftig om te zien. Je zal er maar onder rijden...

Na 32 plasstops (die anderhalve literbekers van de Burger King zijn echt te veel van het goede) komen we vijf uur later aan in San Fransisco. Bij het Radisson Fisherman's Wharf Hotel. Briljante plek, hadden we ons echt op verheugd. Bij de balie wacht ons echter een domper van de bovenste plank. 'U zit bij het verkeerde Radisson Fisherman's Wharf, hoor! U moet naar het Radisson Airport Bay huppeldepup hotel'. Uuuh, oke???

We gaan weer terug naar de auto om hier eens goed over na te denken. Er heeft toch al die tijd Fisherman's Wharf op alle boekingen en facturen gestaan? We bellen 't reisbureau om te vertellen dat we heel boos zijn en dat ze het moeten oplossen. Maar het is zondag, 11 uur 's avonds in Nederland, en ook nog eens Pasen. Dikke kans dat ze morgen ook niet werken. We balen echt als een stekker omdat we die leuke plek moeten inruilen voor een of ander hotel super ver van de stad vandaan. Maar als we koud een minuut op weg zijn, komen we tot de conclusie; wat er ook gebeurt, we gaan gewoon in dat leuke hotel!

Voor de tweede keer die middag lopen we de lobby in om te vragen of er nog kamers zijn. En jahoor, zelfs met Bayview. Vooralsnog doen we het op eigen kosten, maar we gaan van het reisbureau eisen dat ze het vergoeden.

En het is het waard, het uitzicht is briljant. We kijken uit op San Francisco Bay, met rechts Pier 39, voor ons Alcatraz en links de rest van Fisherman's Wharf en de Golden Gate Bridge. En twee blocks verderop vertrekken de Cablecars. We zijn weer blij.

Als service naar het reisbureau annuleren we het andere hotel, en bellen (we moeten inspreken op het noodnummer, handuuuuug) nog een keer om te vertellen dat de plannen iets gewijzigd zijn...

We nemen nog een douche (want de Yosemite Viezigheid moest er nodig af) en gaan daarna onze 'hood' verkennen. Alles heeft hier met vis te maken (of met toeristenspul). Het eerste standje bij de achterdeur van ons hotel is een parelwinkeltje waar je zelf een oester kan kopen, 'm open kan wrikken, en dan heb je een echte parel! We blijven even staan bij het grote raam van de Sourdough Bakery, waar de bakker heel spiffy zijn broodjes bakt. Iets verderop worden die broodjes verkocht met een soort Krabsoep/ragout erin. Dat heet een Clam Chowder, en is echt hét gerecht hier in San Francisco. Maar eigenlijk kun je alles hier met Krab kopen, dus we doen een broodje krabsalade.

Dan is het tijd voor pier 39, waar de zeeleeuwen lekker liggen te zonnen (we hebben het weer warm, thank god!!) en waar we helemaal blij worden van alle leuke winkeltjes en eettentjes. We shoppen magneetjes bij de magneetbar, kopen spulletjes die in het zonlicht van kleur veranderen in een winkeltje die alleen maar dat soort spullen verkoopt. Kijken in de winkel voor Linkshandige mensen, een magicshop, een winkel met alleen maar glittertjes. Een waar paradijs op aard voor de toekomstige mevrouw de Leeuw.

Er stak een flink windje op, dus we moesten even een warme laag kleding gaan halen in het hotel (handiiiiig, da's echt dichtbij), maar daar kregen we ineens heel erg honger. Voor de snelle hap wipten we de IHOP binnen. Hadden we al vaak langs de weg gezien, maar geen idee wat ze daar hadden. Blijkt dat je daar prima kunt eten, en nog eens gezond ook. Daar hadden we best wel eens behoefte aan. En we zijn nog een aantal dagen hier, dus dat visrestaurant komt er heus wel.

Na nog even geskyped te hebben met Rob en Annemieke in Las Vegas, zochten we ons tophotelbedje op. We beginnen nu langzaam aan een beetje te dromen over Maui!

XX Ralph & Lau

Dag 16 - Bibberen in Yosemite Park

'Ik zag twee beren broodjes smeren', slaat in ieder geval niet op ons. Het eerste nachtje in Yosemite is vrij rustig verlopen. We hebben (lees: Ralph, Lau is overal doorheen geslapen) wel een toeter gehoord, en wat geschreeuw. Met wat fantasie zouden dat mensen kunnen zijn die beren wegjagen. Want dat moet je doen als er je eentje ziet, heel veel lawaai maken. Ze moeten bang voor mensen blijven, anders worden ze gevaarlijk en dan worden ze doodgemaakt.

Volgens ons zijn de beren hier zo bang voor al die honderden (misschien wel duizenden) mensen die hier rondlopen, dat ze lekker in hun holletje blijven zitten en knagen op een eekhoorn. Want die zitten hier genoeg.

Vanochtend was dus een beetje een rare morgen. We hadden verwacht dus niet zoveel te slapen, maar eigenlijk hadden we er dik 10 uur op zitten. Met onze slaperige koppen een klein ontbijtje naar binnen geschoven en koffie gaan halen bij het food- en shopplein van Camp Curry.

Eerst nog even contact proberen te krijgen met Rob en Annemieke, om te vragen of ze goed waren aangekomen in LA, maar dat ging niet helemaal van harte. Gingen we later nog wel eens proberen...

We namen de shuttlebus naar Yosemite Village, waar wat winkeltjes zijn en een leuk museum over Yosemite. Na een sanitaire stop liepen we naar de Yosemite Falls, de hoogste watervallen van het Park. Na een gemakkelijke wandeling van een kwartiertje, door een mooi bos met stroompjes (overal zijn stroompjes, dankzij het smeltwater) kwamen we bij de Lower Yosemite Fall, de Upper Fall bulderde iets daar boven met een rotgang naar beneden.

Hoewel we nu al een paar watervallen hebben gezien, het blijft indrukwekkend, en erg fotogeniek. Gelukkig was het niet meer aan het regenen, nog wel koud en bewolkt, maar we konden inmiddels de schoonheid van de laaghangende wolken waarderen.

Omdat de plotselinge kou toch wel invloed heeft op ons gestel hebben we de 'strenious' hike naar de Upper Fall maar even gelaten voor wat het was. We hebben een beetje rondgekuierd in de Valley, tot we bij een picknickplaats kwamen waar hele Mexicaanse volksstammen aan het barbecueën waren. Koelboxen van 3 bij 2 meter werden aangesleept, en het ging allemaal om de beste picknicktafel op die spot. We voelden ons met onze bageltjes en cashewnootjes een beetje truttig, maar we vonden het toch maar raar om met 10 graden te gaan barbecueën. (We vinden het persoonlijk ook erg moeilijk te verkroppen dat het in Nederland een soort van tropisch paradijs is, en wij spontaan reuma van de kou hier krijgen.)

Na ons vergaapt te hebben aan de Latijns-Amerikaanse gemeenschap in Yosemite (mensen kijken blijft toch het leukste wat er is), namen we de bus naar Happy Isles. Een hele hippe plek, want het was er heel druk. Je kon er namelijk naar de Vernall Falls lopen. De buschauffeur grapte nog, dat het misschien een beetje 'steep' kon zijn. De trail was maar 1,6 mile, nog geen 3 kilometer. Pfff, dachten we... eitje.

Noouououou, dat viel vies tegen. De Vaartweg is er een lauw rotheuveltje bij. Maar gelukkig (de één iets frisser dan de ander) bereikten we de footbridge waar we de waterval konden zien en waar onderdoor het water nogal woest kolkte. Wat dat betreft is deze periode wel fantastisch om Yosemite te bezoeken, want de watervallen en stroompjes staan op 'maximaal'.

Na nog wat boze opmerkingen naar mensen die met alle macht met een eekhoorntje op de foto wilden, en ze dus gingen voeren (Zwaar verboden in Yosemite, je moet de dieren wild houden) 'You're not supposed to feed them, right?', werden we schamper aangekeken, en gingen we een beetje bozig weer naar benee. Het zal ons scoutinghartje wel zijn, maar waarom zou je een National Park bezoeken als je alleen maar aan jezelf denkt, en de boel een beetje verkloot? Wij vinden het zonde, en ik denk de parkbeheerders ook. Want echt overal staan borden en worden er stukjes bos/grond/poel afgeschermd zodat ze weer kunnen herstellen van de toeristenmassa. Om de een of andere reden zijn dat soort dingen in de Lage Vuursche niet nodig. Maar de Nationale Parken worden hier toch meer als een soort Efteling gezien, waarschijnlijk.

Eenmaal beneden vinden we een picknicktafel en eten we onze bagel met pindakaas, die na al dat BBQ-geweld, nog best lekker smaakt. Daarna nemen we de bus een halte verder naar het Mirror Lake-trailhead. Dat is gelukkig weer een bejaardenpad, maar we ontdekken er parallel aan nog een bospad wat iets uitdagender is. Helaas is dat op een gegeven moment afgesloten door risico op vallende rotsen en een aantal die het pad al hebben vernield.

Mirror Lake ( Ralph vond dat het wel op een Mirror leek) lijkt inderdaad op een spiegel, zo glad. En als de zon had geschenen en het was niet zo bewolkt, had je de immense rotswanden van Yosemite er goed in weerspiegeld kunnen zien. Desalniettemin een mooie plek, waar we ons weer even konden vermaken met het kijken naar mensen. Want naast half Mexico is er ook een complete Bollywood-productie in het park neergestreken. Overal waar je kijkt zijn kleine mannetjes met snorretjes, en vrouwen waarvan je verwacht dat ze elk moment kunnen gaan dansen. Om de een of andere manier hebben ze er een handje van om te flitsen als ze een foto maken op klaarlichte dag in de buitenlucht. En ze nemen nog meer spectaculaire poses aan dan de Japanners.

Ergens aan het eind vinden we een leuk pad, terug naar de weg, wat erg rustig is. Het loopy tussen allerlei grote brokken graniet door, en we hebben af en toe toch wel het idee dat daar wel eens heel goed de huisjes van beren en bergleeuwen zouden kunnen zitten. Is het eindelijk een keer stil … hebben we het gevoel dat we moesten laten horen dat we eraan komen. Uiteindelijk nergens voor nodig, want niets gezien. Maar je raakt door alle waarschuwingsborden toch aardig op je hoede. En we zijn natuurlijk een beetje bangeriken...

Terug bij Curry Village hebben we even zitten internetten bij de Lounge (gratis WIFI!) en besloten toen om toch maar weer een buffetje te doen. Want de pizza (de andere optie) komt inmiddels onze neus uit.

Even een frustratiemomentje toen we terug naar de Cabin liepen, de zon scheen en de lucht werd blauw. Zal je net zien, dat als we morgen weggaan, dat het prachtig weer is. Nouja, we hebben vandaag wel heel erg mazzel gehad met bijna geen regen. En we hebben weer een heleboel moois gezien. Toch denken we dat Yosemite beter te bezoeken is in juni. Nu zijn er nog veel dingen afgesloten door de sneeuw. En raften en zwemmen, wat hier ook heel leuk kan, is niet echt een aanrader met deze temperaturen.

De dierenteller staat nog steeds op 29734 miljard eekhoorns en wat gekke vogels en muildierherten, maar geen echte stoere dieren. Misschien dat we vannacht nog een beer zien. In San Francisco zullen we waarschijnlijk alleen dieren zien in Chinatown.

Trusten!

Ralph & Lau

Dag 15 - Naar Yosemite Park

Na een heerlijk rustig avondje, deden we een dito ochtendje. We hadden zowaar ontbijt in het hotel, met een wafeltang-apparaat-ding. Goede reden voor Lau om dat ding uit te testen. Ging natuurlijk mis, maar gelukkig was er een vriendelijke ontbijtmevrouw die er alsnog eentje ging bakken.

Met een heerlijk zonnetje (26 graden, net zoals in NL) reden we weg. We hadden de korte broekjes al omgewisseld voor spijkerbroekjes, omdat we wisten dat het in Yosemite iets minder warm was (het had er begin april nog gesneeuwd).

Ongeveer 83478 bochten later, moesten we met 8 graden op de thermometer toch wel even slikken. Gisteren zaten we nog in Death Valley, nu lag er op sommige plekken een meter sneeuw.

Onze eerste kennismaking met Yosemite Valley was niet de beste. Het was namelijk Earth Day (Happy Earth Day!!, kweelt iedereen daarom op z´n allervrolijkst), en de toegang van het park was gratis. Bijgevolg dat het stikdruk was. Met het Paasweekend ook nog eens op het punt van beginnen - wat de nodige gestreste families met zich meebrengt – was het al dolgezellig bij de ingang.

Omdat we een beetje autorijmoe waren, hadden we besloten om Sequoia National Park over te slaan en naar de Sequoia's in Mariposa Grove te gaan. Scheelde twee uur rijden. Alleen is de parkeerplaats van Mariposa Grove niet zo groot en moesten we bij de toegangsweg wachten totdat ie weer open zou gaan. Dan was er namelijk weer plek op de parkeerplaats.

Iedereen stond te loeren naar de ranger die de poort open zou gooien, en toen het eenmaal zover was, sprong iedereen in zijn auto en racen maar!!

Mariposa Grove, nog vol met sneeuw en de nodige stromen aan smeltwater, was absoluut prachtig met al die sequoia's. Het zijn toch echt hele grote bomen.

Door de sneeuw kon je sommige paden niet meer zien, en dat was best nog wel link, omdat je zomeer een halve meter in de sneeuw kon wegzakken. Waar lichtvoetige Ralph geen last van had, natuurlijk. Daarom lag Lau een paar keer in de sneeuw. Brr..

Op naar Yosemite Village, wat nog een uur bochten rijden was. Na een lange tunnel kregen we het eerste mooie uitzicht voor onze kiezen. Het was inmiddels aan het regenen. En de granieten rotswanden en watervallen waren in een soort nevel gehuld. Erg mooi om te zien. Het weer daarentegen, een stuk minder mooi.

In Camp Curry, onze 'campground' voor de komende twee dagen, krijgen we een cabin toegewezen. Zonder badkamer, dus het lijkt een beetje op kamperen. Eeehhh, dat is wel even anders. Maar goed, het is een grappig huisje en beter dan de tenten die je ook kunt huren, want het is KOUD! Bij het inchecken moeten we bezweren dat we geen eten of cosmetica in de auto laten liggen, en in de cabin de ramen dicht doen als we weg zijn. Beren zijn een groot risico hier.... we zijn benieuwd of we ze nog gaan zien...

Om een beetje op te warmen halen we koffie en handschoenen en verkennen Camp Curry. Het is iets voor zessen, dus besluiten we maar te gaan eten in het buffetrestaurant. Dat is natuurlijk vreselijk, maar het eten is wel goed (en veel) en het is er lekker warm. We eten voor de eerste keer meatloaf en zijn meteen fan. Na de dag een beetje gepland te hebben, gaan we door de regen en modder terug naar onze cabin. Lampje aan, kacheltje aan... het wordt zowaar nog gezellig. Maar de kou eist zijn tol, om half 10 raken onze hoofdjes hun kussen en zijn we meteen vertrokken.

X Ralph & Lau

Dag 14 - Death Valley - Tulare

Het heeft even geduurd, maar hier zijn de verhalen van de afgelopen vier dagen! Er zijn ook weer nieuwe foto's!! Plezier en succes :D !

We hebben het koud. En dat is best gek want we zitten midden in Death Valley. En dat betekent ook dat de fan die boven ons bed hangt zijn werk goed heeft gedaan. Maar koud hebben we het al gehad deze vakantie, dus dat ding uit, en de balkondeuren open. En dan kijken we zomaar uit over Death Valley....

We onbijten met een restje pizza en wat boterhammen en gaan dan vrij snel weer op weg. Het is een lange rijdag, zonder stops zijn we zo'n 5 uur aan het rijden. Bij de General Store worden nog twee grote flessen koud water en lelijke sleutelhanger nummer 23 gekocht. Allebei heel noodzakelijk uiteraard.

De eerste stop is bij de Sand Dunes van Stovepipe Wells. We zijn belandt in een echt stukje Sahara. Zandduinen met het fijnste zand dat je je kunt voorstellen. Hoewel we er vroeg zijn, zien we toch al een hoop voetsporen. Toch kunnen we ook wat sporen ontdekken van wat beestjes. Een soort kat (lynx?), een torretje of spinnetje, en een Amerikaanse mevrouw staat iets verderop te 'Oh my godden' omdat ze iets ziet wat op een afdruk van een slang lijkt. De dieren zelf zitten eigenlijk de hele vakantie al een beetje verstopt.

Stovepipe Wells zelf, is niet zo groot, dus we kunnen snel verder met onze rit. We rijden langs uitgestrekte vlaktes, maar het is anders dan we verwacht hadden. Geen eindeloze dorre vlaktes met zo'n gescheurde bodem. We stoppen even om te kijken of we ergens die oorverdovende stilte kunnen ervaren. Maar het waait te hard en er rijden te veel auto's langs om het te kunnen horen (of eigenlijk dus niet). De vooroordelen over de woestijn lijken aardig ontkracht inmiddels. Je rijdt nergens zonder iemand tegen te komen. En stil is het ook niet.

Maar goed, de omgeving is wel prachtig, dus we rijden door door bergpassen en langs zoutmeren, tot we op een gegeven moment bij een stuk komen waar wel zeer droge grond te zien is. Eindelijk. Dat maakt het echt af.

Na een uurtje of twee, zien we in de verte de Sierra Nevada opdoemen, met sneeuw op de toppen. We komen weer een beetje in de bewoonde wereld en besluiten niet geheel via de High en Freeway, naar Tulare te rijden. De weg door een stukje bergketen (een stukje Sequioa National Forrest, niet te verwarren met het National Park) is ook weer fantastisch. Zo dor het was in Death Valley, zo groen is het hier.

Bij Lake Issabella stoppen we voor een lunch vanuit onze onvolprezen koelbox. Weer mogen we met onze auto naar de waterkant. Door de wind staan de koppen op het meer. Het is wel lekker afgekoeld zo.

Dat deze route een goede keus was, wordt duidelijk na de lunch, als we richting Bakersfield rijden krijgen we zachtgroene bergen te zien (alsof ze bekleed zijn met mos) bespikkeld met witte rotsen. Later blijkt dat deze hellingen de China Gardens heten. Erg mooi.

Iets minder leuk is de bochtige weg. Omdat Ralph ook wat wilt zien, rijdt ie iets langzamer dan de toegestane snelheid (je moet je best concentreren op zoveel bochten), maar dat vinden de andere weggebruikers maar irritant. Achter elkaar moeten we aan de kant omdat we een aantal auto's bijkans in onze achterbak hebben zitten.

Gelukkig komen we uiteindelijk in Bakersfield aan, waar we de eerste vineyards tegenkomen. Ook een soort van bomenplantages. We denken kamperfoelie, want het rook wel heel lekker.

Na een uurtje komen we aan in Tulare. We draaien een paar noodzakelijke wasjes, en laten de auto uitzuigen omdat we morgen naar Yosemite gaan (zelfs kruimeltjes doen de beren je auto openbreken). Heel toepasselijk eten we in de Black Bear Diner, een officiële diner met Jukeboxes en belachelijk grote borden vlees. Scheel van onze BBQ Ribs en Tri-Tips waggelen we weer naar buiten.

Na een filmpje en wat research over Yosemite, doen we onze snaveltjes toe. Morgen weer back to basic in Yosemite National Park!

Xxxx Ralph & Lau

Dag 13 - Naar Death Valley

Wederom zijn we veeeeeel te vroeg wakker, maar da's een goede reden om lekker al het spul bij elkaar te zoeken en op tijd op zoek te gaan naar een beter ontbijt dan gisteren. De Starbucks van het hotel biedt uitkomst, en we eten onze muffin's en yoghurtje lekker in de tuin van het hotel op. Ondank een halve liter koffie en zonnebril is het toch wel erg licht buiten (toch iets te veel drankjes gisteren?) en gaan we snel weer naar binnen om eens te kijken of de anderen al wakker zijn.

En dat zijn ze want we komen ze bij de lift tegen met hun koffers. Ze gaan uitchecken, maar er moet nog even gegokt worden. We doen nog even mee, maar om half elf nemen we afscheid, om er zelf vandoor te gaan. Het is mooi geweest met Vegas.

Maar voordat we onze roadtrip naar Death Valley kunnen vervolgen, moeten we eerst wat proviand inslaan. Dat is de laatste dagen een beetje opgeraakt. Wij naar de Target. Blijkt dat dus een winkel waar ze alles hebben. Maar dan ook alles. Hoewel we kwamen voor broodjes, water en wat yoghurt, lopen we anderhalf uur later ook nog met 7 shirts, een jurkje, vestje en nog een paar schoenen (mijn derde paar al deze vakantie!!) de deur uit. Zo. Wij zijn klaar voor Death Valley.

2 uur later rijden we het park in, en is het van een aangename 28 graden in Las Vegas, naar een 39 graden gegaan. Wat eigenlijk prima uit te houden is, zolang je maar genoeg drinkt, en zorgt dat de auto koeler is (anders val je in slaap, hebben we gemerkt, best link!).

Eerst rijden we naar Dante's View, een bergrug van bijna 1700 meter hoog, waar je prachtig kunt uitkijken over het zoutmeer van Badwater (slecht water) en nog een heel ander groot deel van Death Valley. Werkelijk prachtig.

Het is dat we niet heel lang kunnen blijven want Ralph moet heel nodig plassen (in de dubieuze wc met vijf kogelgaten in de deur. Uh?), en we rijden weer naar beneden.

Volgende stop is Zabriskie Point, ook een uitkijkpunt, maar dan over een stuk met heel bijzonder gevormde rotsen. Misschien nog wel prachitger (en misschien hebben we mazzel met het licht).

Was Zion mooi door zijn groene natuur en rode rotsen, Death Valley is mooi door het ontbreken daaraan. Het is vooral grijs, maar less is more, zeggen ze wel eens.

Uiteraard doen we Badwater, het laagste punt van Noord Amerika ook aan. Het waait er verschrikkelijk, maar de hitte is er toch goed te voelen. Wat heel jammer is, dat je ziet dat er zoveel mensen deze plek bezoeken, en er niet al te voorzichtig mee om gaan, dat er hele stukken zijn platgelopen, waarvan dat niet de bedoeling is (vanwege ecosystemen, of gewoon omdat het mooi is). Dat is ook zo bij Devil's Golf Course. Een heel ruig stuk land met scherpe rotsen en nog scherper en grilliger gevormde zoutkristallen daarop. Heel bijzonder om te zien, maar aan de rand van de weg is, omdat natuurlijk iedereen de mooiste foto wilt, er geen zoutkristal meer te zien. Alles is stukgetrapt. Wij proberen een mooie foto te maken zonder iets te beschadigen en rijden dan naar de Artist's Drive. Da's een route langs een aantal gekleurde rotssformaties, sommigen zijn zelfs roze en groen gekleurd. Het is mooi om te zien, maar toch vinden we de uitgestrektheid en het verschil tussen supervlak en heel grillig veel mooier.

Het is al na zessen, dus we gaan op zoek naar de Furnace Creek Ranch waar we slapen. Dat blijkt een enorm complex te zijn, iets wat we helemaal niet verwacht hadden. Het zit ook helemaal vol, dus de oorverdovende rust die we graag wel eens zouden willen ervaren blijft uit.

We halen een pizza en een paar biertjes, gaan lekker zitten op ons balkon in onze schommelstoelen.

We kijken nog even naar de sterren, en dan blijkt dat onze verrekijker ook een soort van telescoop is, want door het omgevingslicht van de Ranch kun je de sterren minder goed zien met het blote oog. Met de verrekijker gaat dat stukken beter (miljoenen sterren!!!!). Omgevingslicht heeft dus al snel een heleboel invloed daarop.

Aangezien we echt kapot zijn van onze dagen in Vegas en deze lange dag, gaan om 9 uur de luikjes weer dicht. Morgen gaan we de rest van Death Valley bekijken.

Trusten!

R & L

Dag 12 - What happens in Vegas, stays in Vegas

Terwijl we pas om 1 uur naar bed waren gegaan, werden we toch om 7 uur al weer wakker. Toch maar eventjes geprobeerd de ochtend te rekken, maar op een gegeven moment zijn we maar op jacht gegaan naar onbijt.

We hadden gelezen dat het ontbijtbuffet in het Luxor heel goed was, dus wij naar die pyramide van rookglas, naar beneden waar een soort archelogische opgravingssplaats was. Maar ook een enorme rij. Dat gingen we niet doen.

Via het Luxor naar het ULTRA lelijke Excalibur (je kunt door een aantal hotels heen naar de ander lopen), waar we maar een donut en een koffie hebben gekocht om de ergste honger te stillen.

Tijd om de rest van de strip een beetje te verkennen. Na kinderparadijzen Luxor en Exalibur, gaan we naar New York New York waar we binnen een soort Wallstreet maar dan met gokkasten aantreffen. We vinden daar ook nog een standje met echte New Yorkse Pretzels, die zo machtig zijn dat we een stuk moeten weggooien omdat we er haast misselijk van worden.

We lopen via een aantal Hotels, vaak er zelfs doorheen naar Ceasars Palace waar de Forum Shops zijn. Alleen maar sjieke winkels, dus even naar binnen bij Victoria Secrets. Maar daar zijn ze zo overdreven vriendelijk, dat we er met de gekochte spulletjes snel weer weg willen. Brr...

We lopen het Mirage ook nog even in om te kijken naar de Secret Gardens van Siegfried en Roy, maar daar staat zo'n lange rij en je moet er 17 dollar voor betalen, dat we genoegen nemen met een wandeling door het gigantische casino.

Via Harrah's nemen we de monorail weer terug naar het Tropicana's, want de rest van de Familie Slot is inmiddels gearriveerd in Las Vegas. We komen net aanlopen als ze willen gaan inchecken.

De kamers worden uitgechecked, en er wordt even rondgekeken in het Casino, maar dan is het tijd voor wandeling 2 over de Strip van vandaag.

Met wat stops bij de Adidaswinkel, en bij Paris – Las Vegas om wat te drinken op de zeldzame terasjes, komen we uiteindelijk terecht bij het Venetian. Hoeveel verhalen je er ook over hoort, het blijft echt bizar in het echt. Alsof je onder een blauwe hemel loopt midden in Venetie. En de grachten zijn zelfs nagemaakt. Dat allemaal op de 2e verdieping bóven het casino. Wie bedenkt het!

Ergens op een plein is het al kunstmatig donker gemaakt, en ziet het er allemaal erg gezellig uit, dus besluiten we te gaan eten bij de plaatselijke pizzeria. Maar lang natafelen is er niet bij, want we moeten nog een flink stuk Strip af. Om uit het Venetian te komen is nog een hele tour, want het grootste hotel van Vegas is echt een stad op zich.

Buiten is het inmiddels echt donker geworden, en komt de Strip extra goed tot zijn recht. Op de een af andere manier presteren we het om net alle shows te missen. De show bij Treasure Island is net geweest en daar moeten we eigenlijk wel erg lang op wachten, dus laten we die voor wat het is. Als we naar de Mirage lopen om te zien hoe de vulkaan daar uitbarst, zien we in de verte een steekvlam en horen we gerommel. Weer net te laat.

Ook bij het Belaggio zijn we op het nippertje. De show is al begonnen als we op de roltrap staan die ons van de loopbrug over de weg naar beneden brengt. We kunnen gelukkig nog wel een stukje zien.

Met ondertussen behoorlijk pijnlijke voetjes (je loopt niet alleen de kilometers lange Strip af, maar je loopt in de hotels ook een complete avondvierdaagse) besluiten we dat het tijd is om ons eigen hotel onveilig te gaan maken en te gaan gokken.

Met zijn vijven kruipen we achter de kwartjes machine, waar Ralph op een gegeven moment een paar keer een flinke prijs uit haalt. We laten de prijzen meteen uitbetalen op van die tickets, die je dan later kunt inwisselen voor echt geld.

Ook zetten we nog wat geld in bij de Roulettetafel. Daar winnen we ook een beetje, en zo gaan we door tot we ineens ruim 400 dollar bij elkaar hebben gespeeld. Da's best leuk!

Moeders haalt ook nog eens 80 dollar uit de eenarmige bandiet, maar echt gefeest wordt er niet meer, want na een lange dag rijden en lopen is het voor Harry, Corry & Kathy wel mooi geweest.

Wij besluiten onze overwinning nog wel even te vieren en gaan nog een cocktail en een Bud drinken in de Lounge waar een leuk bandje speelt. We zitten nog even lekker in de Vegas-vibe als we in de zachte witleren stoelen bijna in slaap vallen. Ook die drankjes hakken er flink in, dus giegelend maar doodop gaan we een eind maken aan deze leuke dag!

Xxx R & L

Dag 11 - Naar Las Vegas

Na het 's ochtends lekker rustig aan te hebben gedaan, rijden we weg uit Zion.Tot nu het mooiste park wat we hebben gezien, daar zijn we het roerend over eens.

De weg naar Vegas gaat over de Highway, dat hebben we nog niet vaak gehad. Maar het gaat wel lekker snel. Daarom besluiten we een kleine omweg te maken via Valley of Fire. Het eerste staatspark van Nevada.

Met een enveloppen systeem moeten we betalen aan de ingnag. Onze Amerika Beautifulpas is helaas niet geldig. Maar de tien euro's zijn goed besteed. De naam van het park zegt het al, het is alsof de rotsen in vlam staan. Roder dan dit hebben we ze nog niet gezien.

We rijden wat mooie viewpunten af, maar dan willen we toch wel heel graag naar Vegas!

Als in de verte een paar minitorentjes opdoemen zegt Lau nog; dat ziet er klein uit, ik had het me veel groter voorgesteld. Maar al snel komt ze op die uitspraak terug. Alles is groter dan groot in Vegas. Van de hotels (gigantisch) tot de mensenmassa die hier is neergestreken.

Maar eerst doen we nog een stop bij de Davids Bridal, met de schoenmaat hier wil Lau wel een gokje wagen om nog eens te kijken voor trouwschoenen. Een mooi paar is snel gevonden, maar die zijn dan helaas net uitverkocht. In Arizona hebben ze ze wel. Maar ja, daar komen we net vandaan.

Om deze treurige gebeurtenis te vergeten gaan we voor de eerste keer deze vakantie naar de Mac. Lekkerrrr...

Na een wilde rit over de Strip komen we aan in het Tropicana Hotel. Al bij het inchecken worden we een beetje scheel van alle geluidjes waar we ineens mee moeten dealen. Ook de overheersende kokoslucht is na dagen van frisse bergluchten wel even wennen. Gelukkig is de hotelkamer rustig en geurloos, dus daar kunnen we altijd nog naar toe als we het echt niet meer trekken.

Tijd om Vegas te verkennen. (niet voordat Lau d'r eerste 60 dollar uit een kast trekt) Eigenlijk niet wetende waar we moeten beginnen, lopen we het naastgelegen MGM Grand in. We verdwalen een paar keer, maar vinden op een gegeven moment de ingang van de monorail. Dat lijkt ons op dat moment wel een goed idee (dat is het eigenlijk niet, want voor die monorail moet je steeds alle hotels door tot aan het eind, en loopt je dus eigenlijk net zoveel als gewoon op de strip), want we willen beginnen met de Stratosphere Tower.

Daar kopen we een kaartje om 108 verdiepingen omhoog te gaan met de lift. Het is nog licht, dus we hebben een goed uitzicht over Las Vegas. Naast de strip, is het enorm uitgestrekt met laagbouw. Her en der nog wat hotels en casino's, maar het concentreert zich vooral op de Strip. We gaan even kijken bij de attracties boven op de toren. Die zijn best heel eng, want het komt er eigenlijk altijd op neer, dat je in het luchtledige, 300 meter boven de stad komt te hangen. Of een vrije val maakt, dat kan ook natuurlijk.

We hebben best honger, dus we kijken of we ergens kunnen eten, zodat we het donker kunnen zien worden. Eigenlijk is 'The top of the world' de enige optie daarboven. De kaart en de prijzen zijn nogal haute cuisine. Maar als we zien dat het restaurant ronddraait, en je constant uitzicht hebt op Las Vegas, gaan we overstag. We're in Vegas, baby!

We zullen niet te lang uitweiden over dit romantische dinertje, maar het was heerlijk en prachig en best wel even lekker om aan Las Vegas te wennen. Als klap op de vuurpijl kwam er ook nog eens een vriendelijke fotografe leuke foto's van ons maken. Later bleek – hoe naief kan je zijn – dat de foto's in foeilelijke mapjes waren gestoken en dat je de set kon kopen voor 160 dollar. WAT? Gelukkig mochten we er ook eentje, en die was best wel leuk. We kregen er zelf nog een andere foto bij. Koopje... 40 dollar.

Dus 4 ribben armer, maar wel een hele ervaring rijker gingen we weer naar straatniveau, om daar de bus te pakken naar Fremont Street.

Fremontstreet is die straat die overkoepeld is met een soort lichtshow. En er zijn uiteraard heel veel casino's en gentlemens clubs. Maar wij kwamen natuurlijk voor de lichtshow. En the Golden Nugget, een van de oudste casino's (maar niet helemaal de eerste, hebben we ons laten vertellen). Daar hebben we ook nog even aan de allergrootste slotsmachine gegokt. En nog prijs ook! Maar dat wel weer uitgegeven..

Omdat het in Fremont Streek echt hysterisch was (overal muziek, licht, heeeeeel veel mensen) gingen we er met een licht hoofdpijntje vandaan. Weer de bus in (waar we voor in de rij moesten staan!) De bus deed er dit keer ongeveer drie keer zo lang over omdat er in de avond namelijk file staat in Vegas. In tegenstelling tot 's ochtends. Na drie kwartier in die bus, waren we het zat en zijn we uitgestapt bij de Belaggiofonteinen, om daar nog even naar te kijken. We zijn teruggelopen naar het hotel en rond 1 uur, veeel later dan we normaal naar bed gaan, onze slaapkamer gaan opzoeken. We waren kapot! Tip: doe Las Vegas als je niet helemaal in de zen-natuur-mood zit, want het is echt een aanslag op je gestel.

Maar begrijp ons niet verkeerd; het is hier wel fantastisch!

Morgen nog een dag, en dan gaan we echt gokken met de familie Slot(machine)!!!

xx R&L

Dag 10 - Zweten in Zion

Nieuwe foto's!!!

Met een weersvoorspelling van 84 graden Fahrenheit (28 graadjes) en alleen maar zon, stonden wij om 9 uur, in ons korte broekje en hemdje, klaar bij de Riversidewalk heeeeeeelemaal achterin Zion.

We hadden de shuttlebus genomen (duurt ongeveer 45 minuten om helemaal aan het eind te komen) en hadden bedacht dat het handig was om helemaal achterin te beginnen. Nou, dat was dus niet zo, want op dit stuk van het park werd de canyon steeds smaller, wat resulteert in geen zonlicht op je bolletje. Dus het was koud!!

Gelukkig maakten de waterval, een paar enorme pauwen/kalkoenen, eekhoorns (er zitten hier echt miljoenen) en natuurlijk de prachtige canyon, heel veel goed. Aan het eind van de trail kwamen we bij de plek waar normaal 'the Narrows' begint. Da's een hike door het water, en die kan alleen als de Virginriver laag staat. Dat was ie nu niet bepaald, dus deze wandeling was afgesloten.

Op de terugweg konden we goed zien dat er vaak zogenaamde Floods voorkomen in het park. Door regen of ander slecht weer, stijgt het water enorm en sleurt dan alles mee wat de rivier op zijn pad vindt. Stenen, bomen, zelfs asfalt. Dan moet je maken dat je naar hoger gelegen gebied komt, want het gaat razendsnel. Gelukkig was er geen wolkje aan de lucht en was het enige water wat uit een alternatieve richting kwam, die van de vele watervallen (moooooi!).

We namen de bus naar Weeping Rock, een stijl pad naar een overhangende rots, waar het constant regent. Leuk om te zien, weer een waterval, maar omdat het een hele korte trail was, was het er heel druk. Natgedruppeld snel weer naar beneden dus!

Het was tijd voor het wat grovere werk. In de bus naar het volgende punt konden we de klif van Angels Landing zien. Een van de moeilijkste wandelingen van het park, niet geschikt voor mensen met hoogtevrees. Niets voor Lau dus. Maar wel fascinerend. Want het eerste stuk van de wandeling schijnt gewoon killing stijl te zijn, het laatste stuk is heel bijzonder, want dan klim je over een bergkam bijna 500 meter boven de grond, naar een uitkijkpunt. Aan beide kanten kijk je dus in een diepe afgrond. Als Lau niet zo'n hoogtevrees had, hadden we hem absoluut gedaan.

In plaats daarvan doen we de Emerald Pools trail. Het eerste stuk, naar de Lower Emerald Pool is heel makkelijk. We komen al snel bij de pool, waar een paar watervalletjes zich over de overhangende rots naar beneden storten. Het is er modderig en druk, dus je moet uitkijken dat je niet valt. Het is er overigens wel prachtig.

Hierna wordt de trail iets ingewikkelder, je moet over een rotsachtig pad naar boven lopen. Eerst gaat het nog niet zo soepel, maar na een tijdje hebben we de slag te pakken. We komen bij een rotsplateau waar water over heen stroomt, het blijkt de waterval te zijn waar we net onder stonden. Vanaf hier hebben we een prachtig uitzicht op het park. Bovendien is het er heel idyllisch.

We gaan verder met de trail, die steeds steiler wordt, naar de Upper Emmerald Pool. Het is inmiddels goed heet geworden, dus het klimmen over de rotsen vergt de enige inspanning. Dorst!!

Op het laatste stuk voelen we ons net berggeiten, als we van rots naar rots stappen en er tussen door moeten glijden. Maar dan, in de schaduw van een enorme klif, is daar de waterval die in de Upper Emerald Pool stort. Het is hier lekker koel. We moeten de stroom over steken over een paar stenen, maar daarna zoeken we een rots uit aan de rand van de pool om een bammetje te eten. Dit is best goed toeven.

Na een tijdje krijgen we het zelfs koud, en besluiten we om te keren. De terugweg gaat veel sneller, en nu kijken wij lachend naar alle rood aangelopen koppen die naar boven lopen.

Halverwege vinden we ook nog de Middle Emerald Pools, en we besluiten niet dezelfde weg terug te nemen, maar de Kayenta Trail te lopen. Dit is een trail langs de rand van de berg, dus met constant lange drop-off's (afgronden!!!). Gelukkig zijn we na de Grand Canyon wel wat gewend en is het vooral prachtig om er te lopen.

Wat heel leuk is, dat alle toeristen elkaar een beetje helpen. Je zet elkaar op de foto, vertelt hoe ver iets nog lopen is. Dat is wel grappig. De stukken chagerijn natuurlijk daargelaten.

Het is inmiddels drie uur, en na 6 uur wandelen hebben we het warm en voelen we ons niet al te fris meer, dus besluiten we terug te gaan naar het hotel en daar eens lekker bij het zwembad te gaan liggen. Het is natuurlijk wel vakantie!

's Avonds eten we bij de Pizza & Noodle Company, lekker buiten op het terras. Echt heeeeeeel lekker mozarella-garlicbread en een pizza. We nemen er ook een pitcher Zionbier bij.

Na het eten halen we nog een frozen yoghurt en lopen we weer terug naar het hotel. Dat is wel heel leuk hier, dat het dorpje allemaal een beetje op loopafstand is. Dat is in de grote steden wel anders...

Hoewel, morgen gaan we naar Las Vegas, en we zijn toch wel van plan om de Strip te gaan bewandelen! See you in Vegas!

Xxx

Ralph & Lau

Dag 9 - Op naar Zion NP

Vanochtend hadden we er alweer een week opzitten!!! En we hebben indrukken opgedaan voor een maand, en we gaan maar door! Met dat in het achterhoofd hebben we het vanochtend rustig aangedaan. Een beetje uitgeslapen (geprobeerd), naar de gym, even zwemmen in het zwembad en bubbelen in de hottub. Maar op de een of andere manier zaten we om kwart over negen toch al weer op de weg. Huh?

Page/Lake Powell was kort maar krachtig. Een plek waar je veel langer zou kunnen doorbrengen. Mochten we ooit teruggaan naar Amerika, dan is een weekje rondvaren op Lake Powell wel iets wat op het verlanglijstje kan.

Maar goed, vandaag was het de beurt aan Zion National Park om onze oogjes uit de kassen te doen rollen. En da's gelukt hoor! Terwijl we via het oosten het park in reden, kwam er na elke bocht wel een aaaaaaah-moment. We zijn wel verknocht aan de rode Utah-rotsen. En het is heel leuk om na de Grand Canyon, nu een canyon vanaf de bodem te ontdekken. Met als gevolg dat je aan alle kanten tegen kilometers hoge rotswanden aan kijkt.

We hadden bedacht dat het wel leuk zou zijn om op GIANT SCREEN een film over Zion te gaan kijken, aangezien we toch nog niet konden inchecken in het hotel. Helaas was het geen film met prachtige HD-beelden van Zion, maar iets moeilijks met een indianengod enzo. Dan zijn we toch een beetje cultuurbarbaren.

Gelukkig scheen buiten de zon op volle kracht, en is Springdale (het plaatsje vlak voor de ingang van het park, waar we ook slapen) hartstikke leuk. Na een beetje winkeltjes kijken, gingen we maar eens inchecken om vervolgens de korte broekjes aan te trekken, en nog een stuk door het park te wandelen.

Met de shuttlebus (da's steeds echt heel goed geregeld in de NP's) naar halverwege het park gereden en een trail gelopen. We zijn maar begonnen met een poezziewoezzie-trail, want het was eigenlijk best heel heet. En we hadden niet zoveel tijd meer voordat het donker werd. Wel een leuke trail, langs de Virgin-rivier, en we kwamen langs een campsite(South), waar iedere plaats een bbq en pickniktafel had. En waar de meest gare tentjes stonden. Daar begon ons kampeerhartje toch wel van te kloppen. Maarrrr, ze hebben hier tarantula's, dus dat idee is toch wel van de baan.

En ja, het is natuurlijk onze honeymoon, dus vanavond lekker luxe gegeten in een sjiek restaurant. Geen burgers, hotdogs, maar varkensrack en een pasta met schelpdieren. Mjammjam!

En jaja, Lau werd gevraagd om haar ID, toen ze wijn wilde bestellen. Maar toen Ralph liet zien hoe OUD!! ie al was en vertelde dat Lau bij hem hoorde en ook al 25 (bijna 26 ;D) was, mocht het ineens wel. Maar dat kwam waarschijnlijk omdat de serveerster Lau's grapje over de ouwe-bokken-leeftijd van Ralph wel leuk vond.

Nu is het even afwachten of de rest van de familie Slot veilig in Los Angeles is aangekomen. Wij gaan in ieder geval morgen Zion onveilig maken op onze wandelschoentjes.

DOEI!

Lau & Ralph