Dag 6 - Graaaaaaand Canyon

Ten eerste: NIEUWE FOTO'S!

Pffffieew! Met ons buikje volgegeten (het is dit keer wel gelukt een tafeltje te krijgen ergens in de Grand Canyon!) kunnen we terugkijken op een hele mooie dag. Ook omdat we maximaal in de vakantiestand staan, helemaal zen zijn en het heel gezellig hebben met elkaar, maar vooral omdat de eerste echte vakantiehoogtepunten zich hebben aangediend.

Vanochtend heel stoer om kwart voor 6 de wekker gezet, want de zon kwam om 6 uur op, en dat scheen nogal spectaculair te zijn hier. Wij dus met onze gekreukelde hoofden naar buiten, de vrieskou in. Het was eigenlijk al een beetje licht, maar van dat grijze ochtendlicht, dus we hadden nog goede hoop. Bibberend aan de rim, stonden we te kijken naar het schouwspel van schaduwen waar we voor waren gekomen. Maar de echte magnefieke goude, rode en oranje rotsen bleven uit. Bleek dus dat er een wolkje voor de zon hing op het moment supreme. Kak. Maar eerlijk is eerlijk, het was even zo goed fantastisch om daar te staan en de canyon te zien 'wakker worden'. Van grijs naar gekleurde rotsen.

Rond half 7 was Ralph z'n spanningsboog meer dan voorbij, dus ging 'ie opwarmen onder de douche. Ik zei dat ik nog even wilde blijven kijken, maar na 5 minuten had ik bevroren handjes (waarom zou je ook handschoenen meenemen op huwelijksreis?), dus hield ik het ook voor gezien. Maar niet nadat ik koffie had gehaald voor mijn toekomstige echtgenoot. Nu weet ik zeker dat 'ie 'ja' zegt... 

8:00 uur. Totale paniek. De TomTom is kwijt. De cabin wordt overhoop gehaald, rugzakken geinspecteerd. Maar niets... Dus zonder navigatie op weg naar het Helikopter-vliegveld, voor een helikoptervlucht! We zijn er flink chagerijnig om. En da's natuurlijk geen manier om aan zoiets gaafs te beginnen. Dus wordt er al rijden nog een driedubbelcheck gedaan. En wat blijkt. Ralph had het geheime groene vakje in zijn tas nog niet ontdekt. Laura wel... Tomtom gevonden. Wij weer blij. Klaar voor iets cools!

Op het vliegveld in Tusayan worden we gewogen om de plek in de helikopter te bepalen. Gelukkig ziet alleen de incheck-meneer dat. Na een filmpje met de safety instructions, een half uurtje wachten, krijgen we een zwemvest om (we vliegen boven een rivier, dus dan moet je een personal floating device om) en wordt er een foto van ons gemaakt voor de heli.

Terwijl de wieken draaien, klimmen we in het toestel, worden we vastgesnoerd en krijgen we een koptelefoon op. Onze vrouwelijke piloot wenst ons nog een fijne vlucht, en we krijgen 'It's a beautiful day' van U2 te horen, terwijl we opstijgen en over het Kaibab National Forest vliegen. Als we bijna bij de rand van de Canyon zijn worden er pauken opgevoerd, met een dramatisch hoogtepunt als de bomen op het plateau onder ons, plaats maken voor oneindige diepte...wauw....

Allememaggies! Mogen we even een minuutje stilte?

Laten we het zo zeggen; toeristischer kan het natuurlijk haast niet, er werd zelfs een Nederlandstalig verhaaltje over de Canyon afgedraaid tijdens de vlucht. Maar toch was het adembenemend, magnefiek, nouja, woorden te over. Het is vooral iets wat we nooit hadden willen missen.

Na een klein half uurtje en met vochtige oogjes landden we weer op het heliplatform. Om wraak te nemen op Ralph z'n Route 66-bordje-aanschaf, wilde ik eigenlijk wel heel graag de foeilelijk gephotoshopte foto van ons voor de helikopter hebben. Met een oorkonde erbij natuurlijk.

Eenmaal terug in Grand Canyon Village besluiten we een stukje van de Rim-trail te lopen vanaf het Geologisch museumpje bij Yavapai point. Al snel komen we tot de conclusie dat overdag de kleuren van de Grand Canyon veel beter uitkomen dan we 's avonds en 's ochtends hebben gezien. Vanaf een aantal belachelijke uitkijkpunten (Lau d'r hoogtevreesje is aardig op de proef gesteld) is het genieten geblazen.

We doen even een lunch, die we buiten in de zon op eten. Daar maken we ook kennis met een raaf. Ooit wel eens zo'n beest gezien? Je moet je een kraai voorstellen, maar dan groter dan een meeuw. Of een flinke kip. En ze zijn totaal niet schuw. Net zoals de eekhoorns die overal opduiken en wel een hapje lusten, of de muildierherten (watte?) die effe de weg oversjokken. Het is ten strengste verboden om de dieren te voeren, maar we denken dat die regel of te laat is ingesteld, of met grote regelmaat aan de laars wordt gelapt.

Na de middag beginnen we aan de Hermits Rest route. Een pad langs het randje van de Rim, links van het dorp. Met ook weer overweldigende uitzichten, het is in de namiddag weer totaal anders dan in de ochtend. Ook zien we een paar keer een glimp van de Colorado Rivier die 1,6 kilometer beneden ons ligt. En we volgen vanaf boven de poppetjes die de zogenaamde Bright Angel Trail lopen. Dat is een route van twee dagen, tot aan de bodem van de Canyon. Heeeeeeel gaaf, maar daar hebben we te weinig tijd voor, zijn we niet sportief genoeg voor, en is eigenlijk best wel griezelig, want enorm steil.

Na een paar kilometer langs de rim, begint het wel erg hard te waaien, waardoor we af en toe de shuttlebus naar een volgend uitzichtpunt nemen. Maar omdat je toch wel veel meer ziet als je gewoon wandelt, lopen we de laatste twee kilometer toch weer zelf.

Rond half 6 komen we aan bij het eindpunt en nemen we de shuttle terug naar de Village, waar we snel een restaurant in duiken. Hongerrrr van zo'n dag buiten!

Inmiddels weer lekker in onze cabin, waar we de kachel zelfs aan hebben moeten zetten! Maar; de Grand Canyon is het waard!

Aangezien het nu 9 uur is, en we het ritme van een gemiddelde kleuter hebben aangenomen; Welterusten!

Ralph & Lau