Dag 5 - Route 66 naar de Grand Canyon!

Na een nachtje in ons roze motel, maakten we gebruik van het complimentary breakfast (Ei, ham, hash browns en een soort van droge bonk deeg waar je dorst van kreeg; dus ook nog eens twee mokken koffie) in Juicy's.

Daarna gingen we met Radar Love van The Golden Earring op de radio (Route66 104,9 fm) verder met onze tocht langs de Route 66.

Het eerste stuk tussen Needles en Kingman was heel anders dan we gisteren hadden gezien. We kwamen wel eerst in het typische Oatman, wat eigenlijk geen dorp maar meer een straat in oude stijl is. Veranda's, oude auto's, troepjes. Maar wel heel grappig.

Daarna mochten we met slecht 35 mijl per uur richting Sitgreaves Pass. Via kronkelweggetjes en oude mijnen gingen we steeds hoger en hoger, tot we bovenop de pas een prachtig uitzicht hadden.

Her en der een trailer, waarvan je je af vraagt hoe de mensen daar leven, zo ver van een winkel of wat dan ook vandaan. Met een verdwaalde ezel op de weg, moesten we nog even stoppen, maar van échte files zijn in ieder geval geen sprake in dit stuk van Amerika.

Bij Kingman begon de bewoonde wereld weer een beetje, met de nodige fastfoodrestaurants, benzinepompen en souvenirwinkeltjes. Dat was snel weer over toen we nog een stukje Historic Route 66 gingen rijden. Dat ging als volgt.

Lau: 'Over anderhalve mijl is er weer een dorpje, zullen we daar even stoppen?'

Ralph: 'Oke!'

Één miuut later:

Lau: 'Heeee, volgens mij is dat..... oh, nou zijn we er voorbij.

Ralph: Huh, was dat het? Staan die tien huizen op de kaart??

Zo ging het een beetje tot aan het eind van die Historical Route. Gelukkig was het in Seligman wel heel gezellig (daar werd de historic route 66 de hysteric route 66). We aten er een hamburger en een chilidog bij Road Kill's Café, dus waar dat eten daadwerkelijk van gemaakt was, weten we niet. Maar het was goed, en daar gaat het om. Bovendien konden we ons eten wegspoelen met een jampot van een liter vol met cola. Burp. 

Na het eten ontpopte Ralph zich tot de toerist from hell. Hij moest en zou een Route 66 schildje hebben. En niet een sticker, magneet, mok, asbak, sleutelhanger, nee; een echt stalen exemplaar. In hysterische winkel nummer 3 hadden we 'm gevonden. Dus waren we eindelijk klaar om naar de Grand Canyon te rijden.

Nu liepen wij de hele dag al heerlijk in ons korte broekje met onze slippertjes. Het was namelijk de afgelopen 24 uur behaaglijk warm geweest. Toen wij in Williams gingen tanken, kwamen we letterlijk en figuurlijk van een koude kermis thuis. Er lag zelfs nog een restje sneeuw! Het was ineens tien graden kouder!

Een beetje zenuwachtig reden we Grand Canyon National Park in. Want ook daar waren de sporen van het sneeuwschuiven nog te zien. Zo snel mogelijk doken we onze cabin aan de Bright Angel Lodge in, om warme kleren aan te trekken. Pas toen konden we eens even gaan beseffen waar we zaten; Aan de rand van de bizarre, gigantische, prachtige Grand Canyon. The Bright Angel Lodge is echt een aanrader. Schattige cabin en je hebt na drie keer rollen een fabuleus uirzicht.

Tussen 6 en 7 ging de zon onder, dus hebben we dat met onze nerdy verrekijker en fotocamera's eens even gadegeslagen. Veel te veel foto's gemaakt natuurlijk... en je krijgt het er nooit zo mooi op als in het echt.

Toen we een hapje wilden gaan eten, bleek dat nog niet zo eenvoudig. Het is hier zo dat je pas na een half uur tot een uur wachten een tafeltje kunt krijgen. En we hadden ook niet zo'n zin in een centerparks-kantine-achtig restaurant, dus werden de worteltjes uit Los Angeles en een paar overheerlijke pretzels tot diner uitgeroepen.

En dat was prima, vooral omdat we vroeg wilden gaan slapen, voor de zonsopkomst de volgende dag.

Groetjes uit de Grand Canyon!

Ralph & Lau